Σήμερα 25 Αυγούστου
ξεκινάει από Αθήνα για την Τσεχία η τετραμελής μεικτή

ομάδα(3άνδρες- 1 γυναίκα) “adventure team greece” για να
συμμετάσχει στον αγώνα

περιπέτειας 370χλμ “czech adventure race 2008” .

Πρόκειται για την πρώτη ελληνική συμμετοχή σε αγώνα περιτέτειας
non stop με

γυναικεία συμμετοχή και η ομάδα θα καλύψει την διαδρομή σε 75 ώρες
(όριο αγώνα)με τα

εξής αγωνίσματα :

trekking

mountain biking

orienteering

inline skating

κολύμπι

αναρρίχηση

canoeing

caving

συμμετέχοντες : Κοτόπουλος Θοδωρής, Καμπουρόπουλος Αλέξανδρος, Δήμου
Χρήστος,

Βλαχοδήμου Ναταλία

το link του αγώνα :
https://www.adventurerace.cz/index.php?lang=en&page=home

“”

«Καθώς διάβαινα τούτη την πυκνόφυτη, τη σκιαδερή χαράδρα, γιομάτη
δρόσο και κελαηδισμό, μου ‘ρθε να την ονοματίσω Καρυστινά Τέμπη, καθώς
παραβγαίνει σε ομορφιά, σε νερά και σε πράσινο πλούτος κείνα τα
θεσσαλικά Τέμπη». (Τάσσος Ζάππας, Ευβοϊκά Γ’, 1984, σελ. 119).

Αποτελεί ένα από τα μοναδικού φυσικού κάλους τοπία της χώρας μας και
έχει χαρακτηρισθεί ως «περιοχή μεγάλης οικολογικής και βιολογικής αξίας»
εντεταγμένο στο δίκτυο NATURA 2000. Εκεί, στο φαράγγι του Δημοσάρη
(Δήμος Μαρμαρίου Ευβοίας) γίνεται αισθητή η διαχρονική παρουσία ενός
ήπιου παραδοσιακού αγροκτηνοτροφικού πολιτισμού και η αρμονική του σχέση
με την άγρια φύση. Τόπος που προσφέρεται για τον κάθε φυσιολάτρη, αλλά
και γι’ αυτόν με εξειδικευμένα ενδιαφέροντα. Δεκάδες πηγές,
καταρράκτες, πανάρχαια παραποτάμια δάση, άγρια ζωή εναλλάσσονται διαρκώς
δίνοντας κάθε φορά καινούριες παραστάσεις στον περιπατητή.

“”

Το φαράγγι του Δημοσάρη βρίσκεται στο όρος Όχη και ξεκινά από την
κορυφή του Γιούδα σε υψόμετρο 1.386 μ., μια από τις πιο επιβλητικές
κορυφές της Όχης που δεσπόζει πάνω από τα βοσκοτόπια του Σαμαριού και
τερματίζει στην πλευρά του Αιγαίου

πελάγους, στην παραλία Καλλιανού, σε απόσταση 10 χλμ.

“”

Υπάρχουν αρκετές εκδοχές για το πως δόθηκε αυτό το όνομα στην
περιοχή. Κατά μία εκδοχή προέρχεται από το Δημοσάριος, που σημαίνει
«αυτός που εκμεταλλεύεται δημόσιο κτήμα» πιθανώς κτήμα που βρισκόταν
στις πηγές ή όχθες του ποταμού. Άλλη άποψη υποστηρίζει ότι προέρχεται
από το ρέμα Δημοσάρης, που σημαίνει ότι τα νερά του ανήκαν στο δημόσιο.

Στο εσωτερικό του φαραγγιού διέρχεται ένα παραδοσιακό μονοπάτι, εν
μέρει λιθόστρωτο που βρίσκεται καθ’ όλη τη διαδρομή δίπλα στο ποτάμι.

“”
Το μονοπάτι του φαραγγιού αποτελούσε παλιά έναν από τους
κυριότερους διαδρόμους επικοινωνίας της νότιας Εύβοιας, ενώ συνέδεε την
περιοχή του Καλλιανού και του Καβοντόρου με την Κάρυστο. Το λιθόστρωτο
μονοπάτι και τα λείψανα του καλντεριμιού είναι μεσαιωνικά ή και
παλιότερα, ενώ πιθανόν να συνδέεται με την εξόρυξη μεταλλευμάτων στην
περιοχή του Καλλιανού καθώς υπάρχουν βάσιμες ενδείξεις (σκουριές στην
παραλία Καλλιανού και αλλού) ότι η περιοχή ήταν μεταλλορυχικό κέντρο την
αρχαϊκή και κλασσική περίοδο. Το φαράγγι αποτελούσε την πιο εύκολη και
ασφαλή πρόσβαση προς τον πολιτισμό, διασχίζοντας την άγρια φύση της Όχης.

Στις μέρες μας το μονοπάτι του Δημοσάρη εξακολουθεί να είναι ζωντανό
πέρασμα για τους κτηνοτρόφους και τους ολοένα περισσότερους πεζοπόρους.
Η πιο ελκυστική και λιγότερο κουραστική διαδρομή έχει αφετηρία το
διάσελο Πετροκάναλο (954 μ. υψόμετρο) και καταλήγει στην παραλία του
Καλλιανού μετά από 10 περίπου χιλιόμετρα κατάβασης. Το μονοπάτι είναι
βατό και σημασμένο ενώ το μεγαλύτερο τμήμα του είναι κάτω από τη σκιά
των πλατανιών.

“”
Η γύρω περιοχή είναι κατάφυτη με πλατάνια, άριες και
καστανιές, ενώ η ορχιδέα Dactylorhiza saccifera, παρότι σπανίζει στην
Εύβοια, στο φαράγγι του Δημοσάρη απαντάται σε σημαντικούς πληθυσμούς.
Πολλά έντομα τρέφονται με τους χυμούς των λουλουδιών της ορχιδέας, ενώ
δεκάδες είδη πουλιών -ορισμένα σπάνια στον αιγαιοπελαγίτικο χώρο-
φωλιάζουν μέσα στο φαράγγι. Φιδαετοί, τσιχλογέρακα, μπούφοι και
νεροκότσυφες είναι μερικά από αυτά.

Στα δύο τρίτα της διαδρομής βρίσκεται το χωριό των Λενοσαίων, έπειτα
απ’ όπου η πορεία γίνεται σε χωματόδρομο για ενάμισι χιλιόμετρο. Ο
χωματόδρομος δίνει τη σκυτάλη σε ένα νέο μονοπάτι που οδηγεί στη θάλασσα
κάτω από τον πράσινο θόλο των πλατανιών.

Αναρωτιέμαι πως μπορεί κάποιος και απαρνιέται αυτή την ομορφιά: το
πράσινο, τη σκιά και τη δροσούλα της, το οξυγόνο! Θα πρέπει να είναι στ’
αλήθεια ανόητος αν νομίζει ότι απ’ αυτή του την πράξη (βάζοντας φωτιά)
έχει να κερδίσει και όχι να χάσει!

Άγιος Δημήτριος

Χωριό χτισμένο στις πλαγιές του όρους της Όχης, στη βορειανατολική
πλευρά του Μαρμαρίου απ’ όπου και απέχει 30 περίπου λεπτά. Το χωριό,
κρυμμένο μέσα στη βλάστηση από κάθε είδους ήρεμα και άγρια δέντρα
-κερασιές, καρυδιές, βελανιδιές, πλατάνια- προσφέρει στον επισκέπτη του
ποικιλία δημιουργημάτων της φύσης. Το φαράγγι του Αγίου Δημητρίου, η
παραλία Σχινοδαύλεια (Λιμνιώνα) και το βυζαντινό εκκλησάκι του 11ου
αιώνα αποτελούν μερικά από τα αξιοθέατα που θα αφήσουν στον επισκέπτη
όμορφες αναμνήσεις.

Το οδοιπορικό

Διασχίζοντας το φαράγγι του Δημοσάρη

Αυτό το μονοπάτι των 10 χλμ δεν δίστασε να το διασχίσει μια ομάδα 19
ατόμων κάθε ηλικίας. Ξεκινήσαμε απ’ τον Άγιο Δημήτριο, στοιβαγμένοι όλοι
στην καρότσα του αγροτικού αυτοκινήτου του Πέτρου του Μπαλτά,
ανηφορίσαμε για το Πετροκάναλο περνώντας μέσα απ’ τα Ρούκλια. Στη
διαδρομή μέχρι εκεί είδαμε γουρουνάκια, κατσικάκια και πρόβατα, πήραμε
τις πρωινές μυρωδιές του βουνίσιου τσαγιού και αισθανθήκαμε δέος μπροστά
σε αυτό που μας περίμενε όταν πια το αγροτικό μας εγκατέλειψε στην κορυφή.

Τα 10 χιλιόμετρα απλώνονταν στα πόδια μας και η θάλασσα, όπου το
μονοπάτι κατέληγε, με δυσκολία διακρινόταν. Το περπάτημα άρχιζε. Ημέρα
Παρασκευή 10 Αυγούστου 2007 και ώρα 8 το πρωί. Μαζευτήκαμε; Φύγαμε!

“”

Έπρεπε να περπατήσουμε για ένα εικοσάλεπτο περίπου μέχρι οι ακτίνες
του ήλιου να βρουν εμπόδιο τα αγέρωχα πλατάνια.

“”

Ουφ…επιτέλους δροσιά. Το νεράκι κυλάει πλάι μας. Ευχάριστη
διάθεση, τραγούδια, δροσερό νερό απ’ την πηγή, να και μια τσουκνίδα που
τσιμπάει την ανέμελη. Η πεζοπορία δείχνει να μην έχει τέλος, αλλά οι
όμορφες εικόνες που προσφέρει η παρθένα φύση και η καλή παρέα δίνουν
κουράγιο. Που και που κάνουμε καμιά στάση και συνεχίζουμε, ακολουθώντας
τα γάργαρα νερά του ρέματος που διαρκώς μας προσπερνούν.

“”

Και η πεζοπορία συνεχίζεται.

“”

Η ώρα πέρασε και μερικοί πείνασαν. Ας τσιμπήσουμε κάτι στα ξύλινα
τραπεζάκια που κάποιος καλός άνθρωπος έχει δημιουργήσει μέσα στο φαράγγι.

“”

Η ομάδα μας μετά από πολλές μικρές στάσεις για ξεκούραση και μία
μεγάλη για κολατσιό (1 ώρα) έφτασε στους Λενοσαίους στη 1 το μεσημέρι.
Χρειάστηκαν λοιπόν 5 ώρες μέχρι το εγχείρημα μας να ολοκληρωθεί. Ο
Πέτρος με το αγροτικό του φτάνει. Σαλτάρουμε στην καρότσα του για να μας
μεταφέρει γρήγορα στη θάλασσα. Οδοιπορικό τέλος.

Η μυρωδιά της αγνής φύσης μας δίνει οξυγόνο και ενέργεια μέχρι και
σήμερα. Οι εικόνες που τυπώθηκαν στο μυαλό είναι επίσης φωτεινές. Οι
μελωδίες της πυκνόφυτης κοιλάδας ακόμη ηχούν και ας πάει καιρός που η
πεζοπορία αυτή τελείωσε…

Βγάζουμε και αναμνηστικές φωτογραφίες, γιατί θεωρούμε ότι το
εγχείρημα μας είναι σημαντικό. Πρέπει να το θυμόμαστε.

“”

Η Φραντζέσκα και η πεθερά της η κα Άννα

“”

Οι δύο «κουφάλες»

“”

Ο Βαγγέλης με τον Γιώργο και τη Δήμητρα

“”

Ο Κώστας δροσίζεται

“”

Η Δήμητρα, ως συνήθως, ξεκουράζεται

“”

Τα νιάτα της παρέας

“”

Και για κερασάκι στην τούρτα, τι άλλο από μια βουτιά στα νερά του
Αιγαίου.

Παραλία Αγίου Δημητρίου

Εντοπίστηκε το μεσημέρι
της Τετάρτης από τους διασώστες το πτώμα της 36χρονης κοπέλας που
αγνοείτο στον Λούσιο ποταμό. Συνεχίζονται οι έρευνες για τον 27χρονο.

Without results were
continued yesterday Tuesday the researches of men Firefighting, frogmen,
executives Harbour and volunteers for the recovery the two ignored in
the river Lousios, 36 year girl and 27 year man. We remind that 18
individuals had go to the Dimitsana and to the Stemnitsa from Athens and
making walk to the bank of river and ascension to waterfall, were
drifted by big volume of water and mud (torrent) that lowered the river
because that it had rained before little in the region. Up to moment
there are 6 dead people and 2 ignored. People that co-owned the company
that organized the excursion in the Lousios river were left free with
restrictive terms and pecuniary guarantee after deposit in the
interrogator Tripoleos.

Δίχως αποτέλεσμα μέχρι
στιγμής οι έρευνες για τους δύο αγνοούμενους εκδρομείς στο Λούσιο ποταμό

Χωρίς αποτέλεσμα συνεχίστηκαν χθες Τρίτη οι έρευνες των ανδρών της
Πυροσβεστικής, βατραχανθρώπων, στελεχών του Λιμενικού και εθελοντών για
την ανεύρεση των δύο αγνοουμένων στον ποταμό Λούσιο, της 36χρονης
κοπέλας και του 27χρονου.

Θυμίζουμε ότι 18 άτομα είχαν πάει στη Δημητσάνα και στη
Στεμνίτσα από την Αθήνα και κάνοντας πεζοπορία στην όχθη του ποταμού και
αναρρίχηση σε καταρράκτη, παρασύρθηκαν από μεγάλο όγκο νερού και λάσπης
(χείμαρρο) που κατέβασε το ποτάμι λόγω του ότι είχε βρέξει πριν από λίγο
στην περιοχή. Μέχρι στιγμής υπάρχουν 6 νεκροί και 2 αγνοούμενοι.

Οι συνιδιοκτήτες της εταιρείας που διοργάνωσε τη μοιραία εκδρομή στο
Λούσιο ποταμό αφέθηκαν ελεύθεροι με περιοριστικούς όρους και χρηματική
εγγύηση μετά από μαραθώνια κατάθεση στον ανακριτή Τριπόλεως.

“”

Με την δυναμική αλλά και την αύρα που έφερε το πρώτο Σαββατοκύριακο
του Απριλίου, μέσω των εκδρομών που έκανα, ήταν ηλίου φαεινότερον ότι
έτσι θα κυλούσε και το δεύτερο.

Πράγματι, το Σάββατο 8/4 συμμετείχα στην εκδρομή που διοργάνωσε ο
ΠΟΑ στην Αίγινα.

Η συνάντησή μας ήταν στον Πειραιά. Από εκεί, φτάσαμε στο νησί
όπου απ’ το χωριό Πέρδικα ξεκινήσαμε για την διάσχιση του Ελλάνιου
όρους, του υψηλότερου σημείου της Αίγινας.

Η διάσχιση πέρασε μέσα από αρχαία δρακόσπιτα, αρχαίες Σουβάλες
(αποταμιευτήρες ομβρίων υδάτων, εξ’ ου και ο οικισμός Σουβάλα) αλλά και
απ’ το ναό του Ελλάνιου Διός στην κορυφή του όρους και στη συνέχεια
κατεβαίνοντας απ’ το καταφύγιο θηραμάτων και τις μονές Χρυσολεόντισσας
και Αγ. Νεκταρίου, στις οποίες και προσκυνήσαμε. Άλλωστε ο Αγ. Νεκτάριος
είναι και ο Πολυούχος του νησιού.

Η θέα μας ήταν καταπληκτική. Πολύ κοντά μας ήταν ένα μικρό νησάκι,
που δυστυχώς ξεχνάω το όνομά του, λίγο πιο εκεί το γνωστό μας Αγκρίστρι,
η χερσόνησος των Μεθάνων, μια πανοραμική άποψη του Σαρωνικού
πλαισιωμένος με εικόνες από ψηλά διαφόρων οικισμών του νησιού, αλλά και
της ίδιας της πόλης, με αρκετά αρχαία διάσπαρτα (θαυμάσαμε έστω και από
απόσταση το Ναό της Αφαίας), αλλά και με μεγάλο αριθμό από ξωκλήσια που
υπήρχαν παντού όπου κι αν πήγαινε το βλέμμα σου, με αποκορύφωμα την
παλιά πόλη λίγο πιο πάνω απ’ τον Αγ. Νεκτάριο.

Η συνέχεια μας βρήκε ανά ομάδες σε ταβέρνες της Αίγινας και την
επιστροφή μας στον Πειραιά, ύστερα από ένα πολύ όμορφο ταξίδι μέσα στο
ανοιξιάτικο σούρουπο. Τελειώνοντας, συγχαρητήρια στους αρχηγούς Λεων.
Μαργέλη και Νικόλαο Νίντο, για την πολύ καλή από κάθε άποψη παρουσία
τους στην εκδρομή.

“”

Την Κυριακή, η ιστορία έδειξε πως επαναλαμβάνεται έτσι μαζί με το
Νίκο και την Τατιάνα. Ακολουθήσαμε το πούλμαν του ΑΟΣ, που πήγαινε στην
Μικρή Ζήρεια. Πάντως αυτή την φορά, δεν χάσαμε το πούλμαν στη διαδρομή.
Η έναρξη της πορείας μας ξεκίνησε από το συμπαθητικό χωριό Κεφαλάρι
Κορινθίας, με σκοπό την κορυφή του βουνού Ντούσια στα 2.086 μέτρα.

Ήταν μια ανάβαση με τα όλα της, ανηφορικότατη, είτε μέσα από ένα
πανέμορφο μονοπάτι μέσα στο δάσος, είτε μέσα από βράχια και σάρες, αλλά
και μέσα από χιόνι του οποίου η παρουσία στα τελευταία 400 μέτρα ήταν
σχεδόν μόνιμη.

Η πολυπληθής ομάδα του ΑΟΣ έφτασε κατά το μεγαλύτερο ποσοστό της
στην κορυφή, πρωτοστατούντων των αποστατών Αλ. Σοφιανού και Δημ. Καψάλη.
Οι υπόλοιποι και με οδηγό μας τον Χρ. Λαφογιάννη, φτάσαμε λίγο αργότερα.

Ο καιρός αυτή τη φορά δεν ήταν μαζί μας, έτσι η ομίχλη που είχε
εμφανιστεί απ’ την αρχή της πορείας μας εξακολούθησε, με αποτέλεσμα να
μην έχουμε θέα απ’ τα 2.086 μέτρα, αν και προς το τέλος έδειξε να
δημιουργείται ένα “παράθυρο” στον καιρό, δεν ήταν παρά κάτι το οποίο
κράτησε απειροελάχιστα, μετατρέποντας τα ίχνη ελπίδας που πρόσκαιρα
δημιουργήθηκαν, σε όνειρα που δεν υλοποιήθηκαν σε κάποια άλλη επίσκεψη
του καθενός από εμάς σ’ αυτό το βουνό.

Στη συνέχεια και μετά την πολύωρη κατάβαση, φτάσαμε ξανά στο
Κεφαλάρι όπου μας περίμεναν όσοι δεν είχαν φτάσει στην κορυφή.

Εδώ θέλω να τονίσω ότι η εκδρομή αυτή είχε πλασαρισθεί σαν εύκολη
και σχετικά ολιγόωρη, ενώ δεν ήταν ακριβώς έτσι και γι’ αυτό συγχαίρω
τον Χρ. Λαφογιάννη αλλά και τον Κώστα Βροντά που την έφεραν εις πέρας.

Οι σύλλογοι θα πρέπει να είναι πιο ακριβείς σε τέτοια θέματα.

Επίσης, καλό θα ήταν να διοργανώνουν το Πάσχα εκδρομές και στην
Ελλάδα όχι μόνο στο εξωτερικό.

Τι έγινε δηλαδή; Εξωτερικό ή αλλιώς κάθεσαι στο σπίτι σου ή πας στο
χωριό σου;

Τέλος πάντων, σημεία των καιρών, υπερκαταναλωτισμός και
υπερπροσπάθεια απόδρασής του εγώ μέσα από ένα κάτεργο όπως η ματαιοδοξία
είναι ο πιο σκληρός μα και ο πιο αμείλικτος δεσμοφύλακας.

Πέρα από τις κοινωνικοορειβατικές μου τοποθετήσεις, για το μόνο που
είμαι σίγουρος, είναι το ότι όσοι πήγαμε εκδρομή αυτό το Σαββατοκύριακο,
ανεβήκαμε στο Πόντιουμ, έχοντας στα στήθη μας από ένα χρυσό μετάλλιο,
φτιαγμένο από πανέμορφες εικόνες, καταπληκτική θέα και όμορφες στιγμές.

“”

“”

Η φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής ακουγόταν εκνευρισμένη, σε
συνδυασμό με ένα πέπλο υποψίας που άρχισε να τυλίγει τη συσκευή μου.

– Μα καλά, που ήσουν; ρώτησε.

– Είχα πάει στον Όλυμπο, απάντησα.

– Καλά, πώς μπορέσατε και πήγατε εκεί πάνω με τόσο χιόνι και πάγο;

– Μα δεν είχε ούτε χιόνι, ούτε πάγο…

– Καλά, πλάκα μας κανείς τώρα;

– Για τα βουνά της Εύβοιας το ξέρω και την Δίρφη είδα κάτασπρη αν
και ο κώνος της είχε σκεπαστεί από ομίχλη, το ίδιο το Ξεροβούνι και το
Καντήλι…

– Μα πώς είναι δυνατόν; Φαίνονται τα βουνά της Ευβοίας απ’ τον Όλυμπο;

– Απ’ τον Ευβοϊκό Όλυμπο φαίνονται και παραφαίνονται…

– Δηλαδή, θες να πεις έχει και η Εύβοια Όλυμπο; Πού ακριβώς;

– Λίγο πιο πάνω απ’ την Ερέτρια και τον Αμάρανθο, ένα συμπαθέστατο
βουνό που αν δεν είχε καεί πριν από κάποια χρόνια, σίγουρα θα ήταν ακόμα
πιο ωραίο, αλλά έτσι είναι, τι να κάνουμε.

– Με ποιους πήγες;

– Με τον ΕΟΣ Αθηνών, είμαστε πάνω από 40 άτομα και σχεδόν όλοι
φτάσαμε στην κορυφή, που είναι ιδιαίτερα υψηλή, έχει ύψος 1.171 μ.

– Περάσατε ωραία;

– Σαφώς! Κάθε εξόρμηση στην φύση είναι ό,τι καλύτερο!!! Εμείς
φροντίσαμε να το εκμεταλλευτούμε αυτό στο έπακρο.

– Μετά επιστρέψατε αμέσως στην Αθήνα;

– Όχι βέβαια, από ένα χωριό τον Θεολόγο όπου εκεί καταλήγει η
κλασική διαδρομή του βουνού, πήγαμε στην Ερέτρια. Εκεί φάγαμε, ήπιαμε
καφέ, κάναμε βόλτα στην παράλια και μετά επιστροφή.

– Μάλιστα, μάλιστα! Την επόμενη φορά που θα πας εκεί, ενημέρωσέ μας,
όχι παντού μόνος σου.

– Καλά, θα δείξει……….

“”””

“”

“”

Με τον όμιλο “Φίλων Βουνού και Θάλασσας” πραγματοποιήσαμε την
Κυριακή μια πολύ όμορφη εκδρομή στο όρος Μαίναλον.

Ξεκινώντας από την ανατολική πλευρά του όρους, μπήκαμε σε ένα πολύ
καλά σηματοδοτημένο και καταπράσινο μονοπάτι που όλο και μας ανέβαζε…
Ανέβαζε τη διάθεσή μας με το καταπληκτικό υλικό της φύσης που βλέπαμε,
ανέβαζε την υψομετρική μας διαφορά γιατί όλο και “πήγαινε”, ανέβαζε όμως
και το φορτίο της κούρασης σε κάποιους. Έτσι από ένα σημείο και μετά η
ομάδα χωρίστηκε στα δύο.

Το ένα κομμάτι αποφάσισε να κατέβει από ένα
καταπληκτικό ελατοσκέπαστο σημείο προς το χωριό Ρόεινο, ενώ το άλλο
απαρτιζόμενο από δέκα άτομα, θα ανέβαινε στην κοντινότερη υψηλή κορυφή
και μετά από κάποιο άλλο σημείο θα κατέβαινε και αυτό στο Ρόεινο.

Εγώ ήμουν στο δεύτερο κομμάτι και μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά
ξεκινήσαμε για την κορυφή. Τα καταπράσινα σημεία του Μαίναλου άρχισαν να
γίνονται παρελθόν και τα βράχια με το ξερό τοπίο άρχισαν να είναι πια οι
μόνιμοι σύντροφοί μας. Και καλά να ήταν μόνο αυτό αλλά το κρύο είχε
αρχίσει για τα καλά να κάνει την εμφάνισή του προμηνώντας ιδιαίτερη
παγωνιά στην κορυφή.

Τελικά, ο υπογράφων μαζί με τον Αλέξανδρο Σοφιανό φτάσαμε στο σημείο
που μας είχαν πει πως ήταν η κορυφή, αλλά διαπιστώσαμε πως ήταν ελαφρώς
παραδίπλα και έτσι κάναμε μια μικρή ανάβαση ακόμη. Οι υπόλοιποι
αρκέστηκαν στην πρώτη κορυφή.

Στο σημείο που πήγαμε εμείς οι δύο, το “κολωνάκι” είχε πέσει και στη
θέση του είχε μπει κάποιο πολύ πιο σύγχρονο που έμοιαζε και με τραπεζάκι
από τον Ε.Ο.Σ. της Τρίπολης.

Η θέα ήταν καταπληκτική αλλά δεν την απολαύσαμε επισταμένα γιατί
έπρεπε να προφτάσουμε και τους υπόλοιπους. Στην κατάβαση που ήταν
ιδιαίτερα επίμονη και με το κρύο να μην λέει να σταματήσει τα μπερδέψαμε
λίγο, αλλά τελικά βρεθήκαμε στο μονοπάτι της επιστροφής, το οποίο
μάλιστα περνούσε και από ένα σημείο με πολλές καρυδιές και έτσι
ανταμώσαμε με τους υπόλοιπους στο Ρόεινο, αυτό το πολύ όμορφο χωριό.

Στη συνέχεια, με το πούλμαν πήγαμε στη Βυτίνα, εκεί βέβαια οι
περισσότεροι προτίμησαν και τίμησαν τις γύρω ταβέρνες, εκτός ίσως από
εμένα και τον εννιάχρονο φίλο μου Νίκο Καραγιάννη που καθίσαμε στο
γνωστό “Καφέ” της περιοχής.

Η επιστροφή στην Αθήνα αργά το βράδυ της Κυριακής νομίζω πως μας
βρήκε όλους αρκετά ευχαριστημένους από αυτά που μας είχε χαρίσει
απλόχερα μάλιστα το Μαίναλον, κάτι το οποίο πιστεύω πως όλοι θα θέλαμε
να το ξαναζήσουμε.

“”””

“”