Δεν νομίζω ότι ο Louis Armstrong είχε στο μυαλό του τόσο έντονα συναισθήματα όταν τραγουδούσε το τραγούδι του τίτλου του παρόντος άρθρου, όσο εμείς κατά το τελευταίο σαββατοκύριακο του Αυγούστου.

Προσπαθώ να γράψω. Να επαναφέρω όλα τα συναισθήματα του σαββατοκύριακου. Να σας περάσω ακριβώς τι ένοιωσα όταν ξεκινήσαμε με τον Ghost την περιήγησή μας στην Ανατολική Αττική, με σκοπό την αποτύπωση των καμένων εκτάσεων.

Η διαδρομή μας, ξεκίνησε από την Άνοιξη. Αρχικά ανεβήκαμε στον Προφήτη Ηλία για να αποκτήσουμε μια πανοραμική εικόνα της φωτιάς. Άγιος Στέφανος, Άνοιξη και ότι φαινόταν από Μαραθώνα ήταν καμένα. Παρόλα αυτά δεν είχαμε συναίσθηση του τι θα συναντούσαμε παρακάτω.

Πορεία προς τη Λίμνη. Διαδρομή που την έχουμε ξανακάνει πολλές φορές (κυρίως με ποδήλατα, εξαιτίας της δροσιάς που προσέφερε η περιοχή ακόμα και μέσα στο κατακαλόκαιρο). Το σκηνικό ξένο. Όπου και αν έπεφτε το βλέμμα σου, αριστερά και δεξιά από το δρόμο, χανόσουν σε ένα δάσος από καμένα πεύκα. Η αντίθεση της στάχτης στο έδαφος συμπλήρωνε το άγριο τοπίο.

Πλησιάζοντας τη λίμνη, τα πράγματα όλο και χειροτέρευαν. Η θερμοκρασία αυξήθηκε, ο αέρας έγινε ακόμα πιο αποπνικτικός. Εκατέρωθεν της λίμνης δεν υπήρχε ίχνος ζωής. Κάποτε ο ήχος από τα τζιτζίκια σου θύμιζε καλοκαιρινές διακοπές στη θάλασσα. Τώρα το μόνο που άκουγες ήταν τα μοτέρ των αυτοκινήτων.

Η φωτιά έφτασε μέχρι το φράγμα. Δίπλα στη λίμνη, μην έχοντας άλλη καύσιμη ύλη, η φλόγα έσβησε.

Συνεχίζοντας προς το χωριό του Μαραθώνα το σκηνικό όχι μόνο δεν αλλάζει αλλά χειροτερεύει. Οι τεράστιοι σε έκταση λόφοι και τα υψώματα είναι πλέον καμένα. Δεν υπάρχει ίχνος βλάστησης (καμίας μορφής) ενώ σπίτια δεσπόζουν «περήφανα» που κατάφεραν και γλίτωσαν τις φλόγες. Σπίτια που μέχρι πριν λίγες μέρες κρύβονταν μέσα στο δάσος…

Μέτωπο Πεντέλης: Ανατολή, Νέα Μάκρη, Άγιος Πέτρος. Περιοχές που είχαν καεί και πέρσι. Η ποώδης βλάστηση που κατάφερε να αναδειχθεί από τις περσινές στάχτες αποτεφρώθηκε. Ανεβαίνοντας και περνώντας τον Άγιο Πέτρο με κατεύθυνση προς τον οικισμό της Πεντέλης μένουμε άφωνοι. Ολοκληρωτική καταστροφή και εδώ. Πηγή με κρύο γάργαρο νερό, όαση για τις μεσημεριανές κουρσοβόλτες μας, πλέον έχει στερέψει, τα δέντρα γύρω έχουν καεί. Η καταστροφή συνεχίζεται και αγγίζει και την παλαιά Πεντέλη.

Γυρνάμε προς το Σχοινιά. Χαμηλή βλάστηση και εδώ, καψαλισμένη εξαιτίας των ισχυρών ανέμων. Συνεχίζουμε με κατεύθυνση το λιμάνι της Αγίας Μαρίνας και στρίβουμε προς το Βαρνάβα λίγο μετά τη γνωστή διασταύρωση. Καμένα παντού. Ανεβαίνουμε πιο ψηλά, φτάνουμε στο Γραμματικό, την αρχή ενός από τα μεγαλύτερα μέτωπα της πυρκαγιάς. Άλλη μια πανοραμική άποψη της καταστροφής, από διαφορετική πλέον γωνία. Αποκαρδιωμένοι γυρνάμε το πετάλι όσο πιο γρήγορα γίνεται. Να φύγουμε, να γυρίσουμε πίσω.

Συμπέρασμα: Ότι θυμάστε από την Ανατολική Αττική ξεχάστε το. Τέλος οι βραδινές σας βόλτες στην Πεντέλη, ενώ μάλλον θα πρέπει να αραιώσετε τις επισκέψεις σας με την κούρσα. Πάνε οι εκδρομές που κατέληγαν στις ωραίες ταβέρνες του Σχοινιά. Τέλος τα λαχανικά που τρώγαμε από το Μαραθώνα. Θα είναι τόσο μολυσμένα τα υπόγεια νερά, που δεν θα είναι βρώσιμα αυτά που θα παράγουν τα θερμοκήπια. Κινδυνεύει ακόμα και το νερό της λίμνης! Στάχτη που περιέχει χημικές ουσίες (κυρίως διοξίνες αλλά και άλλα κατάλοιπα καύσης ξύλου και σκουπιδιών) θα ξεκινήσει όσο περνάει ο καιρός να φτάνει την επιφάνειά της!

Δεν ξέρω πραγματικά πώς να κλείσω αυτές τις αράδες. Δεν νομίζω ότι έχει νόημα να γράψω τι φταίει, είμαι σίγουρος ότι ο καθένας μπορεί να δώσει απάντηση σε αυτό. Ας κλείσω απλά γράφοντας ότι είναι κάτι μέρες που δε νιώθω καθόλου περήφανος που είμαι Έλληνας.