Δεν χρειάζεστε εμένα για να σας πω πως έχει αυξηθεί η χρήση του ποδηλάτου. Τα τελευταία χρόνια η αγορά έχει μεγαλώσει. Κοιτάξτε γύρω σας πόσα καταστήματα ξεκινάνε και πόσα ακόμα αναβαθμίζονται. Οι αγώνες είναι περισσότεροι. Αλλά ακόμα και στο δρόμο της πόλης απαντάς πιο συχνά ποδηλάτη. Είτε με city, είτε με non-city.

Είμαι τυχερός που ζω σε αυτό το παλιρροϊκό κύμα. Στο τώρα που εξελίσσεται όλη αυτή η ποδηλατική σκηνή. Με παρασέρνει και εμένα καθώς βρίσκω ευκολότερα παρέες ή δείχνω λιγότερο αρειανός επιμένοντας ποδηλατικά (-Μα καλά δεν θα μεγαλώσει αυτός ποτέ; Ακόμα με τα ποδήλατα ασχολείται).

Η αλήθεια είναι πως απ΄ έξω δεν φαίνεται όλη αυτή η "φάση" που ζούμε. Η ευχαρίστηση που παίρνουμε είναι ένα συνομωτικό μυστικό σε εμάς. Αν δεν κάνεις ποδήλατο δεν το εισπράττεις από καναπέ ή καφετέρια. Αν δεν κοπιάσεις δεν λαμβάνεις. Ούτε ενδορφίνες θα κυκλοφορήσουν, ούτε το μυαλό σου θα κατέβει στα απλά υπέροχα πράγματα. Βέβαια, αυτό λέμε εμείς. Γιατί απ΄ έξω υπάρχει ένα άλλο κοινό μυστικό. Έξω δείχνουμε να επιμένουμε ανεξήγητα ακόμα επάνω σε πετάλια. Και γιατί τα λέω όλα αυτά;

Πόσοι πεταλοαστοί υπάρχουν τελικά; Υπερέχουν συντριπτικά; Λέτε να είναι περισσότεροι από όλους τους άλλους μαζί; Όπως φαίνεται από το παρακάτω άρθρο υπάρχουν μόνο πεταλοαστοί (δεν τους υποτιμώ, τέτοιος είμαι και εγώ τις καθημερινές). Αυτοί φαίνονται αυτούς ξέρουμε. Ο κόσμος τελειώνει σε αυτά που γνωρίζω. Δεν ταράσσουμε τα νερά με κάτι δύσπεπτο. Ας σερβίρουμε ένα εύπεπτο / χαριτωμένο άρθρο για να χαζέψει ο αδαής. Ας τα βάλουμε όλα σε κλουβάκια και να μην περισσεύει τίποτα. Αυτό ξέρει ο κόσμος αυτό του δίνουμε να διαβάσει. Διαβάστε λοιπόν το άρθρο και δείτε πόσο απλοϊκά χωράμε όλοι μας στην τυποποιημένη βιτρίνα της πόλης. Άλλωστε εκεί δεν είναι τα σύνορα του κόσμου; Πέρα από εκεί μπαίνουμε στον δικό μας συνομωτικό κόσμο που έλεγα παραπάνω. Ο συγγραφέας ονομάζει το άρθρο του "Το ποδήλατό μου είμαι εγώ" αλλά πάω στοίχημα πως δεν κάνει ποδήλατο.

Βέβαια να το πω και ανάποδα; Αν ρωτήσεις τους περισσότερους ποδηλατάδες… από τα ποδήλατα τέτοιας περίπου χρήσης "βγάζουνε" τα προς το ζειν. Από XTR, XO , Saint, Dura Ace και Record (τυχαία ό,τι μου ήρθε πρώτο) δεν θα επιβιώνανε. Θα μέναμε να τους ρωτάμε γιατί στο εξωτερικό τα έχουν φθηνότερα και αν θα μας κάνουνε καλύτερη τιμή. Από το Acera και το Τourney στα παιδικά ποδηλατάκια βγάζουν περισσότερα από μια καλύτερη σειρά. Και αυτό γιατί μας κακοφαίνεται να πληρώσουμε εδώ το σαζμανάκι περισσότερο απ΄ όσο θα το παίρναμε απ΄ έξω. Άρα τα ποδηλατάδικα ως επί το πλείστον ζούνε από τα "ποδήλατα του σωρού". Από τους hi-end ποδηλάτες δεν βγάζουν. Οι πεταλοαστοί όπως τους βάφτισα εδώ στο άρθρο μπορεί να μην έχουν συλλόγους και πρωτάθλημα. Έχουν όμως παρόν και δράση. Ψάχνονται και δεν χαρίζονται. Άρα δεν αποτελούν τον κορμό της ελληνικής αγοράς. Απλά ένα μέρος της όπως και οι κουρσάροι ή οι mtbάδες ή…

Να ρίξω και την χαριστική; Ποδηλατόδρομος. Respect. Χρειαζότανε, περισσότερος κόσμος θα κάνει ποδήλατο, επιτέλους, μπράβο. Αναλογιστήκατε πόσο πίσω έχουμε μείνει και τι ακόμα χρειάζεται; Για ποιους είναι ο ποδηλατόδρομος; Με τι ταχύτητα θα περάσει ο κουρσάρος από εκεί; Πόσο επικίνδυνος θα είναι για τον εαυτό του και για τους άλλους αν κρατήσει για 5’ ας πούμε 30χαω σε οποιοδήποτε σημείο της; Διατηρώ τις επιφυλάξεις μου. Θα σταματήσουν οι θάνατοι που σημειώθηκαν στην άσφαλτο τα τελευταία χρόνια;

Οι φυλές του ποδηλάτου στην Αθήνα κατάγονται από την Αθήνα αλλά πάνε πολύ πέρα από αυτήν. Δεν χωράνε σε κουτάκια γιατί το πνεύμα τους είναι ελεύθερο από συμβιβασμούς κανονικότητας. Ευχαριστώ τον συγγραφέα για το άρθρο του αλλά τον προσκαλώ να εμβαθύνει σε ένα χώρο φαινομενικά απλό.