Η 31η Σπαρτακιάδα είχε απ’ όλα: Καλό καιρό, κόντρα αέρα, κέφι, άψογη διοργάνωση, σκληρές ανηφόρες, εξαιρετική παρέα κι έναν… ιπτάμενο Ολλανδό να τερματίζει πρώτος σε 8 ώρες και 15 λεπτά. Τι άλλο να ζητήσει κάποιος;
Η ημέρα ξεκίνησε πολύ νωρίς για τους συνεργάτες της ΠΕΠΑ και του ΟΠΑΝΔΑ και, λίγο αργότερα – αλλά και πάλι νωρίς – για τους συμμετέτοντες.
Ο κόσμος είχε αρχίσει να συγκεντρώνεται μπροστά από το Καλλιμάρμαρο λίγο πριν ξημερώσει αλλά κανείς δεν έδειχνε να ενοχλείται γι’ αυτό. Αντιθέτως, το κλίμα που επικρατούσε φανέρωνε την υψηλή τεχνογνωσία – ύστερα από 31 διοργανώσεις τους ξέρεις καλά τους κανόνες του “παιχνιδιού” – αλλά και την άψογη συνεργασία ανάμεσα στην ΠΕΠΑ, τον ΟΠΑΝΔΑ και το Δήμο Αθηναίων και την Ελληνική Αστυνομία.
Λίγο πριν την εκκίνηση, στο Καλλιμάρμαρο.
Φωτό: Αλέξης Βαρώτσος
Συνεργασία που θα οδηγούσε λίγο αργότερα στην άψογη εκκίνηση, με απολύτως ασφαλείς από τα αυτοκίνητα δρόμους και όλες τις προδιαγραφές για μια απολαυστική διαδρομή.
Η εκκίνηση δόθηκε λίγο μετά τις 07:30 και οι περίπου 350 συμμετέχοντες ξεκίνησαν ακολουθώντας το γνώριμο σε όλους γκρι Honda του Βασίλη Κουτελέλη που, για μια ακόμη φορά – δεν γίνεται αλλιώς – οδηγούσε το πολύχρωμο πελοτόν.
Οι άνδρες της Ελληνικής αστυνομίας, οι πάντα εξαιρετικοί μοτοσυκλετιστές – κριτές και συνεργάτες της ΠΕΠΑ, όλοι άψογα οργανωμένοι και υπό το άγρυπνο μάτι του αλυτάρχη, Γιώργου Καλαπόδη έδιναν τον ρυθμό και φρόντιζαν για την ασφαλή έξοδο από την πόλη.
Λίγο αργότερα και με τον ήλιο ψηλά πια, η κεφάτη παρέα – γιατί πριν το ελεύθερο σαν μια μεγάλη παρέα μοιάζει κι όχι σαν αγώνας – έβγαινε στην Εθνική Οδό με κατεύθυνση την Κόρινθο. Ο ρυθμός κλασικά “σβέλτος” οδήγησε το ενιαίο γκρουπ στην Κόρινθο όπου έγινε η πρώτη – και ίσως η μόνη… – στάση!
Η ανασυγκρότηση διήρκεσε περίπου 15 λεπτά και στο διάστημα αυτό όλοι είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν φρέσκο νερό και εδέσματα από το φούρνο “Άρτος και μέλι”.
O Πρώτος αφιχθείς της 31ης Σπαρτακιάδας
Τα πράγματα “σοβαρεύουν”
Ακολουθώντας την παλιά Εθνική από Κόρινθο και κατεύθυνση προς το Χιλιομόδι, περίπου στο ύψος του Σολομού, ο Αλυτάρχης δίνει το ελεύθερο και ξαφνικά οι “γρήγοροι” δείχνουν το πραγματικό τους πρόσωπο!
Σχηματίζεται το πρώτο γκρουπ που ξεκολλάει – ή καλύτερα… πετάγεται προς τα μπρος – και το υπόλοιπο πελοτόν ακολουθεί, διατηρώντας τον ρυθμό του.
Ο δυνατός κόντρα αέρας κάνει τους πάντες να αναζητήσουν το “δικό τους” γκρουπάκι να μπουν, για να προφυλαχτούν και να συνεργαστούν.
Την ηρεμία της διαδρομής σπάνε μια σειρά από σκασμένα ελαστικά, που κάνουν τα service της Shimano, της εταιρείας Gatsoulis και Cyclist να μην προλαβαίνουν…
Αλλά αυτά έχουν οι μεγάλες διαδρομές σε ελληνικό οδόστρωμα – και οι πολλαπλές διασχίσεις γραμμών τρένου σε συνδυασμό με πετραδάκια και ποιος ξέρει τι άλλο σε …άκια, των επαρχιακών δρόμων.
Παρόλα αυτά οι πρωτοπόροι ανεβάζουν συνεχώς ρυθμό – κάτι σαν ζέσταμα για την ανηφόρα που θα ακολουθούσε δηλαδή!
Χαρακτηριστικό είναι ότι στο κοντρόλ των “Μύλων” – εκεί τη φιλοξενία είχε αναλάβει η εταιρεία Κασιμάτης – οι πιο γρήγοροι από το πρώτο γκρουπ έφυγαν αμέσως, χωρίς καν να περιμένουν το γκρουπ τους, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν δύο πρώτα γκρουπ, τουλάχιστον ως τη βάση της μεγάλης ανηφόρας.
Κολοσούρτης όνομα και πράγμα…
Το τμήμα του δρόμου του παλαιού οδικού άξονα Άργους – Τριπόλεως που ξεκινά λίγο μετά τους Μύλους και φτάνει ως την κορυφή του βουνού, έχει μείνει γνωστό ως Κολοσούρτης.
Και παρόλο που δεν έχει να κάνει με το γεγονός πως πολλοί ποδηλάτες εκεί είναι που αρχίζουν να “σουρνωνται” ή άλλοι να… “σουρώνουν” – δεν μπορεί κάποιος παρά να κάνει τον συνειρμό όταν ακούει το όνομά του…
Ο δρόμος είναι εξαιρετικά ανηφορικός, παλαιότερα με ανάποδες κλίσεις και χωρίς κιγκλιδώματα. Αλλά ακόμα και σήμερα – παρόλο που έχουν διορθωθεί οι κλίσεις των στροφών και έχουν μπει κιγκλιδώματα – δεν έχει διορθωθεί ακόμα η… κλίση της ανηφόρας που κάνει τα πόδια να σπάνε, την καρδιά να χτυπά δυνατά και τους παλμούς αλλά και την σχεδόν μαζοχιστική αυτή απόλαυση που γνωρίζει καλά κάθε ποδηλάτης όταν αγκομαχά στην ανηφόρα, να γεμίζει το πρόσωπο άλλοτε με πόνο και άλλοτε με χαμόγελο ικανοποίησης.
Και, σε συνδυασμό με τον ισχυρό κόντρα άνεμο και τη ζέστη που είχε αρχίσει να αυξάνει, το… χαμόγελο ικανοποίησης – ή μήπως παραμόρφωση από τον πόνο; – γινόταν όλο και πιο πλατύ!
Όλα αυτά όμως δεν έδειξαν να αγγίζουν καθόλου τον Ολλανδό John Koreman, ο οποίος αντιμετωπίζοντας τον βουνό ως… ευθεία, έφυγε μπροστά δημιουργώντας μια μεγάλη διαφορά από τους υπόλοιπους προπορευόμενους.
Η Φέννυ Καραθανάση είναι η πρώτη γυναίκα που τερμάτισε και μάλιστα με εξαιρετικό χρόνο!
Από την Τρίπολη στη Σπάρτη, ένα… παγούρι δρόμος
“Αφού έβγαλες και τον Κολοσούρτη, έφτασες”, είναι δικαιολογημένα το μότο της Σπαρτακιάδας.
Στην Τρίπολη, το τελευταίο κοντρόλ του αγώνα είχε επιμεληθεί και φέτος με ιδιαίτερη φροντίδα ο Γιάννης Μάγγλαρης και η ομάδα του.
Με τον πρώτο να βρίσκεται πλέον περισσότερα από 10 λεπτά μπροστά, τα υπόλοιπα γκρουπάκια που θα έφταναν λίγο πολύ με τους ίδιους συμμετέχοντες το καθένα ως την Σπάρτη, μετά την Τρίπολη είχαν δημιουργηθεί.
Περίπου 8 ώρες και 15 λεπτά αργότερα, ο John Koreman μπαίνει πρώτος στην πόλη της Σπάρτης και κατευθύνεται στο άγαλμα του Λεωνίδα όπου ο νέος δήμαρχος της πόλης, κ. Πέτρος Δούκας και οι συνεργάτες του, είχαν προετοιμάσει μια ιδιαίτερα θερμή υποδοχή.
Κοπέλες ντυμένες με αρχαιοελληνικά φορέματα, υποδέχονταν και καλωσόριζαν τους τερματίσαντες με ένα στεφάνι ελιάς, κίνηση που προσέθετε στη συγκίνηση της στιγμής.
Περίπου μετά από μία ώρα τερμάτισε και η πρώτη γυναίκα, η Φέννυ Καραθανάση, με χρόνο 9:27, χρόνο εξαιρετικό… ανεξαρτήτως φύλου!
Τα αναλυτικά επίσημα αποτελέσματα θα τα παρουσιάσουμε σύντομα, μόλις τα λάβουμε από την ΠΕΠΑ.
Η απόλυτη έκφραση του “σημασία έχει ο τερματισμός”
Αν υπάρχει ένας αγώνας που ισχύει το “σημασία έχει ο τερματισμός” αυτός είναι σίγουρα η Σπαρτακιάδα. Και αυτό το ξέρουν καλύτερα απ’ όλους όλοι όσοι έχουν τερματίσει έστω και μία φορά σε αυτόν τον θρυλικό αγώνα.
Η αίσθηση του ηρωικού, η ιστορία, η ευκαιρία να απολαύσεις αυτό που αγαπάς σε όλο του το μεγαλείο, ο πόνος, η καταπόνηση, η αίσθηση της επιτυχίας – όλα είναι σε υπέρτατο βαθμό σε αυτό τον αγώνα. Και γι’ αυτό τον αγαπάμε.
Και φέτος ήταν εκεί ο Σταύρος Καλκάνης – αν και φέτος, για πρώτη φορά χωρίς να συμμετέχει – ο άνθρωπος που είναι ένας από τους πρωτεργάτες αυτής της μοναδικής για τα ελληνικά δεδομένα εκδήλωσης.
Όμως στην Σπαρτακιάδα δεν “πονάνε” μόνο οι αθλητές, πονάει και ο… φωτογράφος που περνάει τουλάχιστον 10 ώρες φωτογραφίζοντας, όρθιος, πάνω και κάτω από το μηχανάκι και εκτός από την κούραση έχει να ξεπεράσει και το συναισθηματικό φόρτο γιατί, ενώ χαίρεται που φωτογραφίζει τους συμμετέχοντες – οι περισσότεροι είναι ήδη φίλοι – ταυτόχρονα έχουμε την αίσθηση πως… ζηλεύει λίγο που δεν είναι κι εκείνος ανάμεσά τους, να χαρεί το ποδήλατο που αγαπά όσο και την φωτογραφία!
Άσε που, ενώ οι αθλητές σταματούν να…υποφέρουν μετά το τέλος του αγώνα, εκείνος έχει άλλες 20 περίπου ώρες δουλειάς με το να αξιολογεί, να επεξεργάζεται και να προετοιμάζει τις χιλιάδες φωτογραφίες που έχουν αποτυπώσει οι φακοί του.
Τις φωτογραφίες του Πέτρου Γκότση από την 31η Σπαρτακιάδα μπορείτε να χαρείτε στο άλμπουμ που θα ανέβει λίγο αργότερα στη σελίδα Facebook του MBike αλλά και να τις αποκτήσετε, σε υψηλή ανάλυση μέσα από το site του, www.petrosgkotsis.gr.
Ο Πέτρος Δούκας με τον John Koreman
Τελείωσε η Σπαρτακιάδα, τελείωσε η σεζόν
Η Σπαρτακιάδα σημαίνει κάθε χρόνο και την ολοκλήρωση πρακτικά της ποδηλατικής σεζόν. Έχει έρθει ο καιρός για ξεκούραση, για ανασκόπηση της χρονιάς, για όνειρα και στόχους για την επόμενη.
Ποιο θα είναι το επόμενο ποδήλατο, το πρόγραμμα προπόνησης, τα εβδομαδιαία χιλιόμετρα, οι αγώνες, οι στόχοι.
Αυτά δηλαδή που θα κάνουν και την επόμενη χρονιά μας όμορφη, απολαυστική και γεμάτη. Μαζί με όλες τις υπόλοιπες μικρές και μεγάλες χαρές της ζωής φυσικά.
Πηγή: mbike.gr
