Οι τρεις δημοφιλέστεροι αγώνες κατάβασης μαζικής εκκίνησης στην Ευρώπη… Και δύο από Ελλάδα
Επόμενο πλάνο είναι αναβάτες να τρέχουν προς τα ποδήλατά τους και να ξεκινάνε σαν χιονοστιβάδα από το βουνό.
Από τον Αλέξανδρο Πετρούτσο, Διοργανωτής των Enduro MTB Days
Photo: PIC © Andy Lloyd, www.andylloyd.photography
Μπορεί οι αγώνες μαζικής εκκίνησης να μοιάζουν επικίνδυνοι για όποιον δεν συμμετέχει, ωστόσο όντας μέσα σε αυτό το πολύχρωμο πλήθος αναβατών επικρατούν άλλα συναισθήματα και σίγουρα όχι ο φόβος! Η αδρεναλίνη εκτοξεύεται στα ύψη και ο ανταγωνισμός δεν είναι μόνο με το χρονόμετρο, είναι πιο άμεσος και ζωντανός. Η πίεση από αυτούς που προηγούνται και αυτούς που ακολουθούν είναι μεγάλη και τα όρια του καθενός διευρύνονται.
Το 2005 βρέθηκα στο Alp D’ Huez στις Γαλλικές Άλπεις, τυχαία, κάνοντας μία καλή γύρα της Ευρώπης πάνω σε μία vespa 200 κυβικών. Φτάνοντας εκεί, είδα πολλούς ποδηλάτες να περιμένουν το lift. Είχα μία σχετική εμπειρία στο mountain bike αλλά κυρίως σε χωματόδρομους και μονοπάτια που πιο πολύ περπατούσα επειδή ήταν σχεδόν πάντα κλεισμένα από βλάστηση και σε κακή κατάσταση.
Είχα αφήσει πίσω μου στην Ελλάδα ένα Kona Dawg με διαδρομή ανάρτησης 130 mm (εκείνη την εποχή σε όποιον άρεσαν τα μονοπάτια ήταν μονόδρομος η Kona στην Ελλάδα) αλλά ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι μπορώ να πάω με ποδήλατο σε «αληθινό» βουνό.
Πήρα και εγώ το lift και καθώς ανέβαινα έβλεπα τα καλοφτιαγμένα μονοπάτια να είναι γεμάτα με ποδήλατα. Εκείνη την στιγμή πήρα την απόφαση: «αυτό θα κάνω στη ζωή μου».
Με ποιο τρόπο, σε τι επίπεδο και για ποιο λόγο δεν αναρωτήθηκα ποτέ. Πήρα το lift που κατέβαινε και πήγα να νοικιάσω ένα ποδήλατο και να δηλώσω συμμετοχή. Δεν είχα πιστωτική κάρτα για εγγύηση, έτσι πρότεινα να αφήσω την vespa μου και όλα τα πράγματά μου. Ο τύπος στο κατάστημα ενοικιάσεων δέχθηκε και με βοήθησε να δηλώσω συμμετοχή. Ήμουν έτοιμος για τα δοκιμαστικά. Την ημέρα του αγώνα τα πήγα περίφημα για τα δικά μου δεδομένα (=κανένα δεδομένο), έμεινα λίγο έξω από το μπούγιο και έφτασα κάτω ζωντανός σε ένα κομμάτι. Την επόμενη ημέρα ήμουν πολύ πιασμένος αλλά συνέχισα το ταξίδι που μου είχε προσφέρει τη μεγαλύτερη απόφαση της μέχρι τώρα ζωής μου.
Ο αγώνας Megavalanche ξεκίνησε το 1995 και παραμένει ίσως ο πιο δημοφιλής αγώνας συγκεντρώνοντας πάνω από 4000 αναβάτες κάθε χρόνο. Γίνεται ανελλιπώς κάθε Ιούλιο και ξεκινάει από τον παγετώνα Pic Blank και τελειώνει στην κοιλάδα Allenond έχοντας διανύσει 20 κατηφορικά χιλιόμετρα.
Στη νότια Ιρλανδία μετέτρεψαν την παράδοση του κυνηγιού της αλεπούς σε ποδηλατικό αγώνα. Σε ρόλο αλεπούδων 120 αναβάτες και σε ρόλο κυνηγόσκυλου ο Gee Atherton, o Loic Bruni και ο Greg Callahan που ξεκινάνε τελευταίοι με σκοπό να προσπεράσουν τους πάντες και να τερματίσουν πρώτοι. Το μήκος της διαδρομής είναι περίπου στα 6 χλμ. και μπορεί να μην έχει χιόνια στην αρχή αλλά η λάσπη στη βροχερή Ιρλανδία πάντα ταλαιπωρεί τους αναβάτες.
Οι διοργανωτές του Mountain of Hell περιγράφουν το Event στην επίσημη ιστοσελίδα τους ως ένα απλό concept: μία ανάβαση στα 3400 μ. υψόμετρο και ο 1ος που θα φτάσει κάτω είναι ο νικητής. Απλός και τίμιος σχεδιασμός που γιορτάζει 20 χρόνια επιτυχίας και διασκέδασης, επίσης γαλλικής έμπνευσης όπως και το Megavalanche.
Στην Ελλάδα τέτοιου είδους αγώνας έχει πραγματοποιηθεί μόλις μια φορά, το 2010 στη Δίρφη. Η φιλόδοξη διοργάνωση του Downhill.gr είχε συγκεντρώσει όλους αυτούς που σήμερα αποκαλούμε «ολντσκουλάδες» του Downhill και ξεκινούσε από το ορειβατικό καταφύγιο της Δίρφης. Δυστυχώς δεν συνεχίστηκε, ωστόσο αποτελεί την πρώτη καταγραφή στην ελληνική ποδηλατική ιστορία.
Όλα ξεκινούν κάπως πιο παλιά, χρόνια πριν. Οι επιλογές και τα μονοπάτια που ακολουθούμε έχουν τη ρίζα τους σε παλιές μας ασυναίσθητες αποφάσεις. Έχουν περάσει σχεδόν 14 χρόνια. Έχουν κυλήσει πολλά χιλιόμετρα, έχει πέσει πολύ σκάψιμο και ήρθε η στιγμή μια ακόμα παλιά απόφαση να εκπληρωθεί.
Πηγή: mbike.gr
