100.000 χλμ χωμάτινων δρόμων, σηματοδοτημένων και χαρτογραφημένων, η απόλυτη ποδηλατική ελευθερία, αλλά και το ζεστό κλίμα της ερήμου που δικαιολογεί τέτοιες συμβουλές προς τους επισκέπτες, όπως, «σκέψου σαν καμήλα, κάνε ποδήλατο σαν τίγρης, πιες νερό σαν διψασμένος Βίκινγκ που γυρνάει απ’ τη μάχη!».
Κείμενο: Martin Bissig
Μετάφραση: Έφη Τριανταφυλλίδου
Πηγή: mbike.gr
Τρεις ποδηλάτες, ο Martin, ο Gerhard και ο Myky, μετά από μια ολόκληρη βδομάδα στο Ισραήλ, με αφετηρία την ιστορική πόλη της Ιερουσαλήμ και συνοδεία ντόπιων οδηγών, ποδηλάτησαν μέσα στην έρημο Negev και βούτηξαν – για την ακρίβεια επέπλευσαν – στα νερά της Νεκρής Θάλασσας.
Η ζέστη στην Ιουδαϊκή έρημο ξεκινάει απ’ τα χαράματα. Το ίδιο κι εμείς… Η πρώτη δυσκολία είναι στα μάτια, να συνηθίσουν την απέραντη θέα δίχως σύνορα, όπου όλα αχνοφαίνονται σε αποχρώσεις του γκρι. Ο Ισραηλινός οδηγός μας, ο Μαόρ, είναι ξεφτέρι! Έχει καταγράψει με GPS μονοπάτια 700 χιλιομέτρων κι επιπλέον είναι ικανός να τα βρίσκει χωρίς πλοήγηση. Μας υπόσχεται πως θα περάσουμε αξέχαστα…
Το έδαφος είναι πετρώδες και γλιστρά, αλλά γρήγορα το συνηθίζουμε. Να και η πρώτη έκπληξη του ταξιδιού! Ένα τεράστιο φαράγγι με κίτρινα πετρώματα ανοίγεται βαθύ μπροστά μας, μας θυμίζει το Grand Canyonή το Kali Gandaki στο Νεπάλ. Το μονοπάτι που ακολουθούμε είναι σύριζα στο γκρεμό, κάθε μικρό παραστράτημα θα αποβεί μοιραίο, σε κάποια σημεία ίσα ίσα χωράει το πλάτος του τιμονιού μας, σε κάποια άλλα, το διαβρωμένο πέτρωμα που θαρρείς κι ανυψώνεται ως τον ουρανό, σχηματίζει εσοχές και περνάμε από κάτω. Δίπλα μας… το χάος. Έκσταση!
Και κάπου μέσα σε όλη αυτή την αγριίλα, στέκει ψηλά στους βράχους ένα οικοδόμημα, που με βία το ξεχωρίζεις, τόσο εναρμονισμένο με το περιβάλλον. Όσο πλησιάζουμε, συνειδητοποιούμε πόσο τεράστιο είναι, κι ας φαίνεται σαν φωλιά χελιδονιών κρεμασμένη πάνω σε κλαδί. Ο οδηγός μας, ο Χοβάβ, μας πληροφορεί πως πρόκειται για ένα Ελληνικό Ορθόδοξο Μοναστήρι, την Ιερή Λαύρα του Σάββα του Αγιασµένου ή MarSaba όπως λέγεται στα συριακά. Ιδρύθηκε από τον Σάββα τον ερημίτη, το 483 μ.Χ., λειτουργεί ως σήμερα και στον καιρό της άνθισής του έφτασε να φιλοξενεί ως και 8.000 μοναχούς την ίδια περίοδο, γεγονός που εξηγεί το απίστευτο μέγεθός του.
Ο ήλιος ανεβαίνει, το ίδιο και η θερμοκρασία και είναι μόνο 11 το πρωί. Κατευθυνόμαστε προς το Sugar Trail, ένα από τα πιο γνωστά μονοπάτια στο Ισραήλ, που ακολουθεί τον παλιό δρόμο των καραβανιών προς την Ερυθρά Θάλασσα. Έμποροι κουβαλούσαν αλάτι, μπαχαρικά και ζάχαρη, από κει πήρε το όνομά του. Τα πηγάδια που συναντάμε στο δρόμο έχουν καταληφθεί από γίδια αλλά κάπου ανάμεσα χωράμε κι εμείς να ξεδιψάσουμε μαζί τους.
Τα ανηφοράκια είναι μαλακά κι οι κατηφόρες γλυκές, σα να είναι φτιαγμένα για ποδηλάτες που θέλουν να απολαύσουν τη διαδρομή, να νιώσουν έξω από τον κόσμο κι έξω από τα όρια του χρόνου. Είναι must για κάθε ποδηλάτη που επισκέπτεται το Ισραήλ!
Στη λίστα με αυτά που πρέπει να κάνουμε πριν φύγουμε είναι και η Νεκρή Θάλασσα. Μυρίζει κάπως σαν κλούβιο αυγό, από το θειάφι που περιέχει το νερό σε μεγάλη ποσότητα, η επιφάνεια είναι καλυμμένη από μια κρούστα αλατιού, σε κάποια σημεία βλέπεις μέχρι και σταλακτίτες από αλάτι, αλλά το δοκιμάζουμε. Ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια! Νιώθουμε σαν φελλοί που επιπλέουν δίχως κόπο, δίχως το παραμικρό βάρος… Μοναδική αίσθηση να το νιώσεις αυτό πάνω στον πλανήτη μας.
Σοβαρεύουμε γρήγορα, στη θέα των εγκαταλειμμένων πόλεων με τα κτίρια φαντάσματα, ενώ τεράστιες τρύπες έχουν σκαφτεί στο έδαφος, σα να βλέπεις κρατήρες από βόμβες που έπεσαν εκεί. Η ζημιά έχει γίνει από υδροηλεκτρικά εργοστάσια παραγωγής ενέργειας και αυτή η οικολογική καταστροφή είναι το τίμημα. Ο Χοβάβ μας εξηγεί πως κάποτε, 20 μόλις χρόνια πριν, εδώ ανθούσε ο τουρισμός, επισκέπτες έρχονταν για ιαματικούς, και όχι μόνο, λόγους. Το μόνο ζωντανό πράγμα που βλέπει κανείς τώρα είναι κάποιες φυτείες καρπουζιών.
Υπάρχουν κάποιες πόλεις στον κόσμο που τις καλύπτει ένα πέπλο μυστικισμού. Η Ιερουσαλήμ είναι δίχως αμφιβολία μια από αυτές. Η παλιά πόλη, με τα στενά δρομάκια και τη ζωντάνια της πολυκοσμίας της, διαιρείται σε τέσσαρα κομμάτια με διαφορετικές εθνότητες και θρησκείες, Μουσουλμάνοι, Χριστιανοί, Αρμένιοι και Εβραίοι, αλλά κι ένα σωρό προσκυνητές από την άκρη του κόσμου, λατρεύουν τον Θεό ο καθένας με τον τρόπο του. Η λίστα με τα αξιοθέατα είναι ατέλειωτη, η εκκλησία που χτίστηκε πάνω από τον υποτιθέμενο τάφο του Ιησού, το Al-Aksaτζαμί, ο Πανάγιος τάφος, το Όρος των Ελαιών, το Τείχος των δακρύων, ανάμεσα σε πολλά άλλα. Περάσαμε μια ολόκληρη μέρα στην πόλη, τριγυρίσαμε στην αγορά με τις λιχουδιές, όπως ο χαλβάς, που θα μας μείνει αξέχαστος, και που μπορείς να τον δοκιμάσεις σε ένα σωρό παραλλαγές, μέχρι και με κόκκους καφέ!
Το άλλο πρωί το ρολόι χτυπάει χαράματα. Το ταξίδι μας θα είναι προς νότο, προς την πόλη MitzpeRamon, που θα γίνει το ορμητήριό μας για τις επόμενες μέρες καθώς θα εξερευνούμε με τα ποδήλατά μας την έρημο Negev. Η πόλη βρίσκεται στην άκρη, λίγα μόνο βήματα μακριά, από έναν μεγάλο κρατήρα που έχει δημιουργήσει η διάβρωση του εδάφους, μήκους 40 χιλιομέτρων. Ακριβώς μπροστά μας το έδαφος πέφτει κατακόρυφα κάτω, σε μήκος πάνω από 100 μέτρα.
Από εδώ ξεκινάει το Israel Bike Trail, ένα πρότζεκτ μαμούθ, 1.100 χιλιομέτρων, που σκοπό έχει, μέσα στα επόμενα χρόνια, να σημοτοδοτήσει τη διαδρομή από το λιμάνι και θέρετρο αναψυχής Eilat στον νότο, στον κόλπο της Άκαμπα, ως το Όρος Hermon στο βορρά του Ισραήλ. Πρόκειται για ένα πρότζεκτ που χαίρει εθνικής υποστήριξης με υπεύθυνο φορέα για την υλοποίησή του το Israel Nature and Parks Authority. Μέχρι στιγμής έχουν ολοκληρωθεί περίπου 360χλμ στον νότο.
Κάνει ζέστη κι ο αέρας είναι ξερός. Χρειαζόμαστε περίπου 5 λίτρα νερό τη μέρα. Το μονοπάτι είναι τόσο καθαρό σαν κάποιος να το έχει κυριολεκτικά σκουπίσει και να το έχει λειάνει, ενώ στα πλάγια βλέπεις τις πέτρες και καταλαβαίνεις πως θα ήταν αδύνατον να ποδηλατήσεις εδώ αν δεν είχαν δουλέψει άπειρες ώρες τσουγκράνες και φτυάρια και, φυσικά, ανθρώπινα χέρια για να το καθαρίσουν. Λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω, ο κρατήρας κάνει ένα άνοιγμα, κι από κει μέσα περνάει το μονοπάτι, παράλληλα με ένα άλλο απότομο μονοπάτι για 4χ4. Το downhill μας ξετρελαίνει, το μονοπάτι κατεβαίνει με απίθανη ροή και τέλειες φουρκέτες, άφοβα, χωρίς κανένα εμπόδιο στο έδαφος που είναι εντελώς καθαρό.
Στις διασταυρώσεις υπάρχει σηματοδότηση και πέτρες που πάνω τους είναι μαρκαρισμένο το κάθε μονοπάτι, ακόμη και μικρές τσιμεντένιες στήλες κατά τόπους που δείχνουν το δρόμο. Αδύνατον να χαθείς! Κι επιπλέον, μικρές κατασκηνώσεις ή και μικρά χωριά βρίσκονται πάνω στη διαδρομή για να μην σου λείψει τίποτα. Είναι απίστευτο το πόσο σωστά σχεδιασμένο είναι το κάθε τι.
Να κατασκηνώνεις στην έρημο τη νύχτα είναι μαγεία. Ο ουρανός λάμπει όσο πουθενά αλλού, ατμοσφαιρική ρύπανση χαμηλότερη από οπουδήποτε αλλού, ήχος και φως στην λιγότερο ενοχλητική τους κλίμακα, και, χαζεύω τον Γαλαξία… Η έρημος είναι τόπος μοναδικός. Διασχίσαμε μέρη με άμμο αλλά και με πετρώματα κάθε είδους και χρώματος, ακόμη και φυτά συναντήσαμε προς έκπληξή μας στις άκρες του μονοπατιού, που ξεπετάγονταν ανάμεσα στις πέτρες. Κάποια από αυτά φύονται μόνο στην έρημο Negev.
Την επόμενη μέρα ο Χοβάβ μας οδηγεί στο αγαπημένο του μονοπάτι. Είναι ένα «wadi», μια αποξηραμένη κοίτη ποταμού, δηλαδή. Ξεκινάμε. Αλλού φλατ κι αλλού ανηφορική η διαδρομή, με δεντράκια στο πλάι, φτάνουμε σε σημεία που φαίνονται αδιαπέραστα και απότομα και φοβόμαστε πως θα πρέπει να πάρουμε τα ποδήλατα στα χέρια. Κι όμως, δεν είναι έτσι. Το φροντισμένο μονοπάτι περνάει τελικά από τα δεξιά του λόφου και στριφογυρίζει με μαλακά εσάκια, τόσο που δεν βάζουμε καν δύναμη στο πετάλι για να ανεβούμε. Αυτό είναι η πραγματική τέχνη του να κατασκευάζεις ένα μονοπάτι, ισόπεδες διασταυρώσεις, στροφές όπου το έδαφος έχει λειανθεί, με χώμα περιποιημένο στις άκρες ώστε να μη καταρρέει στο πέρασμά σου. Ακόμη και για τους τεράστιους βράχους που χρειάστηκε να μετακινηθούν ώστε να μη χαλάσει η ροή του μονοπατιού, χρησιμοποιήθηκαν τεχνικές φιλικές προς το περιβάλλον, και όχι μηχανές, μας εξηγεί ο Χοβάβ, όπως για παράδειγμα, η τεχνική του τεράστιου μαξιλαριού με αέρα.
Εύκολα ανεβήκαμε 250 μέτρα υψομετρικής διαφοράς και φτάσαμε στην κορφή μιας πεδιάδας. Σύντομα έρχεται το επόμενο downhillκαι η πολυδιαφημισμένη διαδρομή μέσα στην κοίτη του ποταμού είναι μπροστά μας. Βρισκόμαστε ανάμεσα σε απότομους χωμάτινους τοίχους σε κάθε απόχρωση του κόκκινου, δέντρα που μας σκιάζουν στο πέρασμά μας, σαν να κάνουμε ποδήλατο μέσα σε έναν ζωγραφικό πίνακα, με το μονοπάτι να εναρμονίζεται με τη φύση με τον πιο απίθανο τρόπο. Κατσικάκια κάτω από τη σκιά ενός δέντρου, δυο καμήλες ξεκουράζονται πιο κάτω, ενώ εμείς περνάμε πότε από τη μια και πότε από την άλλη όχθη του ποταμού. Άλλη, εντελώς διαφορετική η φύση εδώ.
Το Israel Bike Trail μέσα από την έρημο Negev είναι μοναδική εμπειρία. Απίστευτα τοπία, κι ένα φιλικό για τους ποδηλάτες μονοπάτι, δουλεμένο μόνο από ανθρώπινα χέρια. Αλλά δεν υπάρχει μόνο αυτό το πρότζεκτ για ποδηλάτες στο Ισραήλ. Μαθαίνουμε πως άλλοι 40 άρτια εκπαιδευμένοι κατασκευαστές μονοπατιών δουλεύουν από άκρη σε άκρη στη χώρα. Επεξεργάζονται διάφορες διαδρομές, ακόμη και μέσα σε δάση, κοντά στο Τελ Αβίβ, ή στα Υψίπεδα του Γκολάν στο βορρά, εκεί που η χώρα είναι πιο εύφορη και πράσινη.
Περνάμε την τελευταία μέρα του ταξιδιού μας στο Τελ Αβίβ. Πολύ διαφορετικό από την Ιερουσαλήμ και από κάθε άλλη πόλη στο Ισραήλ. Με 400.000 κατοίκους, είναι μια εμπορική μητρόπολη, άγρυπνο 24 ώρες το 24ωρο, με έντονη νυχτερινή ζωή, αλλά και μποτιλιαρίσματα από τα αυτοκίνητα στη διάρκεια της μέρας.
Παραγγέλνουμε έναν cafehafuch, την ισραηλινή εκδοχή του καπουτσίνο, ενώ λιαζόμαστε στην παραλία κι αργότερα περιπλανιόμαστε στα ιστορικά δρομάκια της παλιάς πόλης/λιμάνι, της Jaffa. Το Τελ Αβίβ ήταν προάστιό της ως το 1950 που οι δυο πόλεις ενώθηκαν. Το απόγευμα πριν τη δύση του ήλιου βολτάρουμε με έναν καφέ στο χέρι, στον καινούριο πεζόδρομο, 15 χλμ, στην παραλία.
Μέχρι τώρα, όταν σκεφτόμουν Ισραήλ, είχα στο μυαλό μου Μεσανατολικό, κατοχή, εμπάθεια και πόλεμο. Αυτή είναι η μια πλευρά, αλλά υπάρχει και η άλλη, εκεί που ο ταξιδιώτης συναντά την ηρεμία της φύσης και ο φόβος δεν υπάρχει. Εκεί που υπάρχουν φιλόξενοι άνθρωποι με ζεστή καρδιά που αποζητούν την ειρήνη και την ελευθερία στη ζωή. Εμείς το ζήσαμε με όχημα το ποδήλατο, ένα μέσο που ενώνει τους ανθρώπους, μακριά από προκαταλήψεις και με μόνο σκοπό την ειρηνική συμβίωση και τις κοινές δραστηριότητες στη ζωή. Είμαστε ευγνώμονες που μας δόθηκε η ευκαιρία να ζήσουμε αυτή την εμπειρία στο Ισραήλ.
Κείμενο: Martin Bissig
Μετάφραση: Έφη Τριανταφυλλίδου
Πηγή: mbike.gr
