Ξεκινώντας από το νέο οικισμό, τη συνοικία του χωριού Γαλατάς, του δήμου Χάλκειας και περνώντας από το εκκλησάκι του αγίου Πέτρου αυτοσχεδιάζουμε την ανάβαση στην κορυφή της Βαράσοβας. Η προσέγγιση θα γίνει από την αριστερή μεριά του βουνού αφού δεν υπάρχει άλλο προσβάσιμο σημείο σε αυτή. Τα ανύπαρκτα μονοπάτια κάνουν πιο ενδιαφέρουσα την ανάβαση με την μεγάλη κλίση να μας αναγκάζει να χρησιμοποιούμε τα χέρια κατά τόπους…
Όταν φτάνουμε στη αρχή της κορυφογραμμής και έχοντας περάσει το πρώτο δύσκολο κομμάτι θα πάρουμε την πρώτη ανταμοιβή από την πανοραμική θέα. Ο Εύηνος πόταμος εμφανίζεται μπροστά μας, να διασχίζει την κοιλάδα, από τα ορεινά χωριά μέχρι και τις εκβολές του στον πατραϊκό. Περνώντας λίγες ανάσες ξεκούρασης, συνεχίζουμε στην κορυφογραμμή για το ψηλότερο σημείο που φτάνει σχεδόν τα 1000 μέτρα. Σε όλο το μήκος της βλέπουμε τεραστίους ογκολίθους που μας κάνουν τη ζωή δύσκολη. Μετά από αρκετό ανεβοκατέβασμα θα φτάσουμε στο ψηλότερο σημείο, εκεί όπου θα πάρουμε ολοκληρωτικά την ανταμοιβή μας βλέποντας περιμετρικά πλέον από τον πατραϊκό κόλπο, την πόλη της Πάτρας, τη γέφυρα Ρίου Αντιρρίου, τις εκβολές του Ευήνου μέχρι και την λιμνοθάλασσα Μεσολογγίου καθώς και άλλες πολλές εικόνες που δε φαντάζεται ανθρώπου νους.
Αφού αποθηκεύσαμε όλο αυτό το φωτογραφικό άλμπουμ στο μυαλό μας, με λίγο νερό και μια μπάρα ενεργείας που μας δίνουν δύναμη, συνεχίζουμε πιο κάτω όπου θα συναντήσουμε ένα πηγάδι, σημάδι της ζωής που υπήρχε κάποτε σε αυτό το υψόμετρο, αφού οι βοσκοί συνήθιζαν να περνάνε από εκεί για να ξεδιψάσουν τα αυτοί αλλά και τα κοπάδια τους. Σε αυτό το σημείο βρίσκεται ένα μικρό οροπέδιο με χαμηλή βλάστηση – εμπνέει για πικνίκ! Από εκεί βλέπουμε την παραλία του Κρυονερίου, τρομακτικό γιατί η υψομετρική διαφορά είναι σχεδόν 1000 μέτρα στα 3χλμ. Καλούμαστε να κατεβούμε σηματοδοτημένο μονοπάτι που οδηγεί στο Κρυονέρι (να επισημάνουμε ότι η πίσω πλευρά του βουνού δεν είναι απόκρημνη και υπάρχει μονοπάτι που διασχίζεται από ορειβάτες).
Η επόμενη πρόκληση είναι να διασχίσουμε αυτή την “σηματοδοτημένη διαδρομή”… αν μπορεί κανείς να την ονομάσει έτσι αφού το μονοπάτι δεν υπάρχει καν, υπάρχουν μόνο σημάδια που σε οδηγούν στην παραλία, άκρως επικίνδυνα εξαιτίας του σαθρού εδάφους που δημιουργεί μικρές και μεγάλες κατολισθήσεις. Το έδαφος φαίνεται έτοιμο να μας καταπιεί- ένα πέρασμα απαγορευτικό για άπειρους στο είδος! Τελικά μετά από τέσσερις και ώρες ολοκληρώσαμε το δύσκολο εγχείρημά μας καταλήγοντας στην παραλία του Κρυονερίου, αποκαμωμένοι μα και ικανοποιημένοι.
Το συμπέρασμα είναι πως η συγκεκριμένη είναι μία διαδρομή μεγάλων απαιτήσεων που απαιτεί εφόδια σε τροφή, νερό αλλά και φαρμακείο και πάντα με ομάδα.
