Marie Leautey:
Τον Μάιο του 2007 διοργάνωσα το 1ο « τρίαθλο του κόλπου του Σχινιά» στον χώρο του Μωραΐτη. 55 συμμετέχοντες ήρθαν με όλα τους περισσότερους να είναι με mountain bikes, surf σορτσάκια, χωρίς κράνη και γυαλιά κολύμβησης. Το άθλημα προφανώς ήταν σε εμβρυική κατάσταση.
5 χρόνια αργότερα, το Σχίνιαθλο έχει: 20 αγώνες, 3200 συμμετοχές, περισσότεροι από 1500 μοναδικοί συμμετέχοντες. Το 2011 έφερε ρεκόρ συμμετοχών στην sprint απόσταση με περισσότερες από 300, στην ολυμπιακή απόσταση με περισσότερες από 200 και απόσταση μισού ironman με 120 αθλητές. 40 Έλληνες ταξίδεψαν εκτός χώρας για να συμμετάσχουν σε απόσταση full ironman. Αυτά τα νούμερα δεν υπήρχαν ούτε στην φαντασία μας πριν 5 χρόνια.
Είμαι πολύ χαρούμενη και περήφανη που συνετέλεσα σε αυτή την «περιπέτεια». Έλαβα απεριόριστη συμπαράσταση από τον Λεωνίδα και η συμβολή του δίπλα μου είναι καθοριστική για όλα όσα πετύχαμε. Η στάση του αποτελεί την ουσία του αθλήματος και δείχνει τον τρόπο με τον οποίο αναπτύχθηκε το άθλημα σε όλες τις χώρες του κόσμου: διάδωσε το άθλημα στους φίλους σου, στην οικογένειά σου και κάνε τους μέρος της διαδικασίας! Η οικογένεια του Λεωνίδα ήταν παρούσα ως εθελοντές σε όλα τα Σχίνιαθλα, είτε στην χρονομέτρηση, είτε σε σταθμούς είτε φτιάχνοντας τυροπιτάκια για τους συμμετέχοντες.
Είδα και λίγους αθλητές να εμπλέκουν φίλους και συγγενείς στο άθλημα. Αν και πολύ σπάνιο φαινόμενο, πάντα το εκτιμούσα ιδιαίτερα!
Είχα συμπαράσταση από λίγους αθλητές που κατάλαβαν την ανάγκη οικονομικής υποστήριξης που είναι απαραίτητη για την ανάπτυξη του αθλήματος. Ο Stephan Wagner από την Multirama, ο Huib Decker από την Wind και ο Αλέξης Αθανασόπουλος από το Pharmshop συνέβαλαν σε μεγάλο βαθμό στην ανάπτυξη του Σχίνιαθλου.
Επίσης είχαμε μεγάλη βοήθεια και από τον Δημήτρη Μωραΐτη που φιλοξένησε τις 15 από τις 20 διοργανώσεις και έκανε οτιδήποτε μπορούσε για να μας διευκολύνει. Επίσης στο Άστρος και την Βραυρώνα, βρήκαμε γόνιμο έδαφος για τους αγώνες μας.
Εκτιμώ ιδιαίτερα οποιαδήποτε μικρή ή μεγάλη βοήθεια έλαβα αυτά τα 5 χρόνια.
Παράλληλα, στο ίδιο χρονικό διάστημα, αντιμετωπίσαμε αποθαρρυντικά εμπόδια:
1. Απειλές και απόρριψη από την ίδια την Ομοσπονδία Τριάθλου (ΕΟΤΡΙ), που ενάντια σε κάθε λογική δεν στήριξε ούτε μία φορά τις προσπάθειές μας. Μιλάω για γνήσιο εκφοβισμό που μας απέκοψε από οποιαδήποτε συνεργασία – προστασία της αρχής που επιβλέπει το άθλημα στην χώρα.
2. Απόλυτο έλλειμμα διαδικασιών και προβλέψεων από την πλευρά των αρχών, για την στήριξη τέτοιων αγώνων. Από την Τροχαία, μέχρι το λιμενικό ή τις τοπικές αρχές, ήταν αδύνατο να καθιερώσουμε μία διαδικασία για τις εγκρίσεις των αγώνων. Κανένας αγώνας δεν έγινε με τον ίδιο τρόπο με οποιονδήποτε άλλο που είχαμε κάνει!
3. Η αδιαφορία της ΓΓΑ και την Εθνικής Ολυμπιακής Επιτροπής, που προφανώς δεν ενδιαφέρονται για την ανάπτυξη του αθλήματος.
4. Απουσία οποιασδήποτε μορφής ρεαλιστικής ασφαλιστικής λύσης για τους αθλούμενους. Τα ρίσκα του αγώνα, έπεφταν πάντα στους ώμους μου και του Λεωνίδα.
Αλλά το πιο αποκαρδιωτικό και αξεπέραστο πρόβλημα ήταν:
5. Απόλυτο έλλειμμα οργανωμένης υποστήριξης από την κοινότητα των αθλητών. Το τρίαθλο είναι ένα εξαιρετικά πολύπλοκο άθλημα διοργανωτικά. Ως εκ τούτου, η εμπλοκή της κοινότητας είναι απαραίτητη. Εθελοντική προσφορά φίλων και συγγενών, είναι το κλειδί για την διευκόλυνση των διοργανωτών. Το δίκτυο των αθλητικών συλλόγων, σε όλο τον κόσμο, αποτελεί την ραχοκοκαλιά στην ραγδαία ανάπτυξη του τριάθλου. Αυτή η πρόθεση δεν υφίσταται στην Ελληνική πραγματικότητα. Δεν υπάρχει ούτε στο μυαλό των αθλητών. Τίποτε δεν θα επιτευχθεί περιμένοντας να γίνει από μόνο του. Τα επιτεύγματα των δυο μας, αποδεικνύουν ότι τα εμπόδια δεν είναι ανίκητα και σίγουρα δεν δικαιολογούν την κατάντια του τριάθλου όπως το βρήκαμε πριν 5 χρόνια και ενώ είχε ιστορία 20 ετών στην χώρα!
Με μεγάλη μου λύπη, ανακοινώνω σήμερα την διακοπή των αγώνων του Σχίνιαθλου. Ο τελευταίος αγώνας μας, ήταν και οριστικά τελευταίος και κλείνει τις προσπάθειές μας τα τελευταία 5 χρόνια! Προσωπικά αποχωρώ από την Ελλάδα στο τέλος της χρονιάς και έτσι και αλλιώς δεν μπορώ να συνεχίσω. Πιστεύω ότι πήγα αυτή την προσπάθεια όσο μακριά μπορούσα να την πάω αυτή την 5ετία.
Το 2007, είχα σκοπό να μοιραστώ την αγάπη μου για το άθλημα και το motto του πρώτου αγώνα ήταν «Διασκεδάστε με το τρίαθλο όλοι». Το 2011, κοιτάζοντας πίσω μου, μπορώ να περηφανεύομαι ότι πέτυχα τον σκοπό μου.
Περάσαμε με τον Λεωνίδα, μία μεγάλη περιπέτεια αυτά τα χρόνια. Ιδρύσαμε εταιρεία, φτιάξαμε web site, εγκαταστήσαμε κανάλια επικοινωνίας με τους αθλητές, προσελκύσαμε χορηγούς, βρήκαμε συμφέροντες προμηθευτές, σχεδιάσαμε υλικά για τους αγώνες μας, χτίσαμε υποδομές όπως τα bike racks, το σύστημα χρονομέτρησης, ενώ διαχειριστήκαμε πληρωμές και κόστη. Βρήκαμε νέες τοποθεσίες και παρουσιάσαμε διάφορες αποστάσεις αγώνων. Δώσαμε την δυνατότητα μίας πλήρους αγωνιστικής χρονιάς ενώ κρατήσαμε τα κόστη συμμετοχής σε λογικά επίπεδα. Παίξαμε τα παιχνίδια ισορροπίας με τις αρχές έτσι ώστε να έχουμε την μεγαλύτερη εφικτή ασφάλεια στις διοργανώσεις μας. Η διοργάνωση αγώνων είναι μία εργασία που απαιτεί απόλυτη πειθαρχία, συμμόρφωση με τους νόμους και κοινωνική συνείδηση.
Ήταν μακράν η πιο απαιτητική προσπάθεια και εμπειρία στην ζωή μου. Αυτά τα 5 χρόνια, δώσαμε με τον Λεωνίδα ότι μπορούσαμε στο άθλημα, τόσο ως επαγγελματίες, όσο και σαν οικογένεια.
Εύχομαι να δω τους αθλητές να παίρνουν το άθλημα στα χέρια τους ενεργά. Από μία ενεργή και ισχυρή παρουσία της κοινότητας των αθλητών θα προκύψει η υγιής ραχοκοκαλιά του αθλήματος στην Ελλάδα. Ελπίζω όταν θα επισκέπτομαι την Ελλάδα στο μέλλον να βλέπω όμορφα πράγματα και να μπορώ να συμμετάσχω και εγώ σε έναν αγώνα τριάθλου, για αλλαγή!
Είναι στα χέρια σας και σε κανενός άλλου.
Υ.Γ.: Δεν θα εμπλακούμε σε συζητήσεις και σχόλια σε forum. Όποια ερώτηση ή μήνυμα προς εμάς, θα το εκτιμούσαμε αν στελνόταν με email στο info@schiniathlon.gr. Ευχαριστούμε για την κατανόησή σας.
Ευχαριστώ:
Όλους τους εθελοντές
Του Σαμαρείτες του Ερυθρού Σταυρού
Τους χορηγούς μας, Multirama και Pharmshop
Τον Δημήτρη Μωραΐτη που μας φιλοξένησε από το 2007
Το Παράλιο Άστρους, την Βραυρώνα και τον δήμο Μαρκοπούλου
Τους χορηγούς μας σε υλικά, GU Gels, Bonk Breaker, και Αύρα
Τους τεχνικούς συνεργάτες και εκθέτες, Pulse100, BikeMe, Lestos Bikes, Cycist.gr, World of Bike, Το Ποδήλατο, Hot Yoga.
Τους φίλους μας μουσικούς, Άλεξ Αμπραβανέλ και Lester & the Cool
Την Ομοσπονδία Ποδηλασίας που μας κάλυπτε με άδειες ποδηλατικής εκδήλωσης παρά το ότι ήταν ως μέρος τριάθλου!
Λεωνίδας Αθανασόπουλος:
Η προσπάθεια διοργάνωσης λαϊκών αγώνων τριάθλου στην Ελλάδα ξεκίνησε τον Μάιο του 2007 από την Marie. Μέχρι τότε οι αγώνες της ΕΟΤΡΙ και κάποιων ιδιωτών αποσπασματικά, ήταν είτε κλειστοί σε αθλητές με δελτία (ομάδες και τα σχετικά) ή είχαν την λογική «κομήτη» αφού εμφανίζονταν μία χρονιά και εξαφανίζονταν την επόμενη. Η Marie τότε πέτυχε φλέβα όταν με τον τρελογιατρό του Πόρου κατάφερε να συγκεντρώσει μια παρέα φίλων περί τα 25 άτομα (μεταξύ των 55 συμμετοχών) που είχαν ήδη πάρει ερεθίσματα ως ερασιτέχνες αθλητές και είχαν δέσει μία καλή κουλτούρα. Αυτοί αποτέλεσαν την μαγιά που σε συνδυασμό με την επιμονή και το μεράκι της Marie προέκυψε η σειρά αγώνων του Σχίνιαθλου.
Εγώ μπήκα στο τρένο από τον πρώτο αγώνα ως μέλος της παρέας και ήδη στον 2ο αγώνα είχα εμπλακεί και στα διοργανωτικά. Αλλά δυστυχώς είναι ρομαντικό να πιστεύει κάποιος ότι μπορεί να διοργανώνει αγώνα αξιώσεων και ταυτόχρονα να συμμετέχει. Έτσι σύντομα κατέληξα να είμαι μόνο διοργανωτής και όταν ήθελα να συμμετάσχω σε αγώνα… έπρεπε να ταξιδεύω εκτός συνόρων! Βλέπετε δεν υπήρχαν αγώνες στην Ελλάδα για το ευρύ κοινό. Η επιτυχία της πρώτης χρονιάς βασίστηκε καθαρά στην χρηματοδότηση από την τσέπη μας με αρκετές χιλιάδες ευρώ και με πολύ κόπο και εργασία στον πολύτιμο ελεύθερο χρόνο μας. Επίσης ήμασταν αρκετά επίμονοι καθώς ήδη είχαμε δεχτεί απειλές από την ΕΟΤΡΙ, το ΔΣ της και στελέχη της (κάποιοι από αυτούς σήμερα τρέχουν στους αγώνες μας…) όπως είχε συμβεί και την πιο hardcore διοργάνωση του Πόρου. Θέλαμε να δώσουμε μία εμπειρία που θα διατηρούσε το πνεύμα της παρέας σε όλους τους νεοεισερχόμενους στο τρίαθλο. Προχωρήσαμε σε ίδρυση εταιρείας στο τέλος του 2008, καθώς θέλαμε να είμαστε 100% σύννομοι και να υπάρχει διαφάνεια στην διοργάνωση των εκδηλώσεων μας. Κάποιες πρώτες προσπάθειες (λόγω ρομαντικών σκέψεων) να έρθουμε σε συνεννόηση με την ΕΟΤΡΙ κατέληξαν σε αξέχαστα χαστούκια στην μούρη μας. Με όλα τα έξοδα να τρέχουν και με το άγχος να μην συνεχίσουμε να βάζουμε λεφτά από την τσέπη μας ξεκίνησε η HOP ως διοργανώτρια εταιρεία της σειράς των αγώνων. Βρήκαμε χορηγίες, αγοράσαμε υποδομές μαζέψαμε περισσότερο κόσμο και παλεύαμε πάντα να κρατάμε το ύφος του αγώνα ανεξίτηλο. Παρουσιάσαμε νέες αποστάσεις και νέους τόπους διεξαγωγής. Οργανώσαμε παρέες για συμμετοχή σε αγώνες του εξωτερικού.
Κανένας δεν πρέπει να τρέφει την εικόνα ότι εμείς είδαμε ως δουλειά το Σχίνιαθλο. Εγώ συνέχιζα να εργάζομαι ως προγραμματιστής 8-10 ώρες κάθε μέρα. Αλλοίμονό μας αν περιμέναμε να βγάλουμε τα προς το ζειν από το Σχίνιαθλο!
Συνεχώς παροτρύναμε τους αθλητές να οργανωθούν και να διεκδικήσουν ένα καλύτερο αύριο για το τρίαθλο. Ελπίζαμε ότι ενάντια στην Ελληνική πραγματικότητα του «τι να κάνω» κάτι θα κινιόταν. Δυστυχώς ελάχιστα πράγματα έγιναν. Εμείς συνεχίσαμε την πορεία μας ενάντια σε σειρά αντίξοων συνθηκών με πιο σημαντική το ρίσκο που παίρναμε για την περίπτωση ατυχήματος. Όσοι σκέφτονται, συνειδητοποιούν ότι δύο άνθρωποι, υπό αυτές τις συνθήκες έχουν κάποιο όριο μέχρι που μπορούν να πάνε τα πράγματα.
Το όριο αυτό ήρθε λοιπόν φέτος. Η χρονιά κλείνει και μαζί τελειώνουν και τα Σχίνιαθλα ως διοργάνωση. Δυστυχώς το κοινό των αγώνων δεν προχώρησε στο παραπάνω βήμα που ήταν να διεκδικήσει μία υγιή βάση για την ανάπτυξη του αθλήματος που τους αρέσει. Αρκέστηκαν όλοι στο τι κάνει η Marie και ο Λεωνίδας. Μάλιστα είχαμε και συχνά αιτήματα για μεγαλύτερες αποστάσεις, νέες τοποθεσίες κλπ. Όλα αυτά πλέον, μετά από 5 χρόνια πάλης με την Ελληνική πραγματικότητα, ηχούν ως θόρυβος στα αυτιά μας. Δύο άνθρωποι, μέχρι εδώ μπορούσαν να προχωρήσουν τα πράγματα. Βασικά κουραστήκαμε! Προσωπικά απογοητεύτηκα από την εμφάνιση πλήθους ανθρώπων που εύκολα ξεπέρασαν τις παλιότερες επιθέσεις εναντίον μας (είτε συμμετείχαν σε αυτές, είτε τις γνώριζαν και σιωπούσαν) και πλέον έχουν εμφανιστεί ως θεματοφύλακες του τριάθλου και προσπαθούν να χτίσουν και τις διάφορες προσοδοφόρες υπηρεσίες τους περιμετρικά του Σχινιάθλου και του κοινού των 1500 διαφορετικών ανθρώπων που έχουν συμμετάσχει σε αγώνες μας.
Η Marie και εγώ έχουμε μία παρομοίωση που περιγράφουμε την κατάσταση: Παλέψαμε να μεγαλώσουμε ένα μικρό μοσχαράκι μέσα σε εχθρικό περιβάλλον. Μόλις πήγε να σταθεί στα πόδια του και πριν καλά καλά περπατήσει, πολλοί έσπευσαν να το αρμέξουν για το γάλα! Δυστυχώς τίποτα δεν μεγαλώνει έτσι. Αντί να κοιτάξουμε όλοι να το βοηθήσουμε να ενηλικιωθεί και να γίνει δυνατό και μετά να πάρουμε τους καρπούς…
Καλή συνέχεια σε όλους και ελπίζω η αποχώρησή μας να αφυπνίσει την διάθεση για άθληση και να υπάρξουν νόμιμες και υγιείς προσπάθειες ανάπτυξης του τριάθλου γενικότερα.
Με αθλητικούς χαιρετισμούς,
Λεωνίδας Αθανασόπουλος
