Γράφει ο Γρ. Καπερώνης
Υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που αναζητούν περιττή πολυτέλεια και απόλυτη χαλαρότητα στις διακοπές τους. Ομολογώ ότι ποτέ δεν τους κατάλαβα ίσως επειδή έχω συνδέσει τις διακοπές μου με όμορφες εικόνες σε δυσπρόσιτα και μαγικά μέρη, με τη φύση στην αγνή της μορφή να με περιβάλει κάνοντας δραστηριότητες, με καλή παρέα που περιλαμβάνουν βουνά ,ποτάμια ,φαράγγια ,λίμνες και όλα αυτά που μας προσφέρει η χώρα μας.
Φέτος αποφάσισα να συνδυάσω τη προπόνηση μου με μια 4ημερη απόδραση στα πανέμορφα Ζαγοροχώρια που τόσα είχα ακούσει. Τα Ζαγοροχώρια είναι ένας πολύ γνωστός τουριστικός προορισμός για ανθρώπους που αγαπούν τη φύση και αποτελείται από πετρόχτιστα παραδοσιακά χωριουδάκια βορειοανατολικά των Ιωαννίνων που βρίσκονται στους πρόποδες της Πίνδου. Η ιδιαιτερότητα του μέρους είναι ότι εκτός του οδικού δικτύου που τα συνδέει μπορούμε να μεταβούμε απ το ένα στο άλλο μέσω ορεινών μονοπατιών διασχίζοντας τη χαράδρα του Βίκου με θέα το ποταμό Βοϊδομάτη.
Το επιχειρήσαμε και αν και ακούγεται επίπονο αξίζει τον κόπο γιατί πρόκειται για μια πανέμορφη πεζοπορία που με την κατάλληλη προετοιμασία για να μεταβείτε απ το Βορειότερο χωριό (με πρόσβαση στη χαράδρα του Βίκου) που είναι ο Βίκος στο νοτιότερο που είναι το Μονοδένδρι θα χρειαστείτε 6 με 8 ώρες ανάλογα με το ρυθμό που θα επιλέξετε. Για τους λάτρεις του αγωνίσματος πάντως οι διαδρομές αυτές είναι ιδανικές για trail running αν και χρειάζεται προσοχή και ο κατάλληλος εξοπλισμός.
Μετά από τη πεζοπορία και μια ενδιάμεση μέρα που έκανα τρέξιμο αποφάσισα να αφιερώσω τη 3η ημέρα στο ποδήλατο. Το προηγούμενο βράδυ συμβουλεύτηκα το χάρτη μου και αποφάσισα τη διαδρομή που θα ακολουθήσω αν και ομολογώ ότι υποτίμησα το κρύο που ήταν ανασταλτικός παράγοντας όπως αποδείχθηκε καθώς δεν είχα πάρει ισοθερμικά λάθος που δεν πρέπει να επαναλάβετε αν βγείτε για ποδήλατο στα Ζαγοροχώρια τέτοια εποχή.
Το πρωί ξύπνημα στις 7:00,το απαραίτητο πρωινό και μισή ώρα αργότερα μόλις είχε χαράξει και ήμουν ήδη στο δρόμο. Ξεκινώντας απ το Μονοδένδρι, όπου έμεινα τις μέρες αυτές, και μετά απ το απαραίτητο στροφάρισμα για να ζεσταθώ μετά από 3 km έφτασα στη Βίτσα που φημίζεται για τις γεύσεις που προσφέρει στους επισκέπτες της και τις παραδοσιακές πίτες με μανιτάρια. Στη συνέχεια κατευθύνθηκα προς τα Άνω Πεδινά όπου φτάνοντας στη πλατεία του χωριού μου τράβηξε τη προσοχή ο πλάτανος που κοσμούσε το κέντρο της καθώς και μια σειρά από πέτρινους ξενώνες και εστιατόρια. Πίσω στον κεντρικό δρόμο με κατεύθυνση τα Κάτω Πεδινά πάνω σε μια διαδρομή μικρής ανηφορικής κλίσης διασχίζοντας ένα καταπράσινο τοπίο φτάνω στο εκκλησάκι που χρονολογείται από την επανάσταση και σηματοδοτεί την είσοδο μου στα Κάτω Πεδινά ,ένα χωριό με 100 κατοίκους που είναι μια μικρογραφία των Άνω Πεδινών.
Συνεχίζω βορειότερα και μετά από 4 km συναντάω μια διασταύρωση που αν στρίψω δεξιά αρχίζει μια δυνατή ανάβαση με κατεύθυνση τον Ελαφότοπο ενώ αριστερά είναι ο δρόμος για την Αρίστη. Επιλέγω λοιπόν τη πρώτη κατεύθυνση και αναγκάζομαι για πρώτη φορά να σηκωθώ απ’ τη σέλα καθώς η κλίση είναι πάνω από 12% επιλέγοντας μικρό γρανάζι έτσι ώστε να τη βγάλω εργονομικά. Η απόσταση που έπρεπε να διασχίσω ήταν 6 km θαυμάζοντας στο αριστερό μου χέρι την υπέροχη θέα των χωριών που είχα αφήσει πίσω μου.
Φτάνοντας στον Ελαφότοπο μου έκανε εντύπωση η δομή του χωριού καθώς τα σπίτια είναι χτισμένα πάνω στη πλαγιά του βουνού ενώ πρόσεξα ότι στο σημείο εκείνο ξεκινούσαν πολλά μονοπάτια που άλλα κατέληγαν στη χαράδρα του Βίκου και άλλα στα υπόλοιπα Ζαγοροχώρια. Κάνω αναστροφή και διανύω τη κατηφόρα στο δρόμο που μόλις είχα ανέβει για να βγω στη διασταύρωση για Αρίστη. Στη διαδρομή που ακολουθεί αρχίζω να αντιλαμβάνομαι ότι ανεβαίνω υψομετρικά ενώ η βλάστηση γίνεται πιο αραιή, το τοπίο πετρώδες και οι πλαγιές απόκρημνες. Η πορεία μου είναι συνεχώς ανηφορική για αρκετή ώρα, ενώ 20 λεπτά αργότερα και ενώ τελειώνει η ανηφόρα συναντάω ένα μνημείο που μου τραβάει τη προσοχή και σταματάω για κάποιες φωτογραφίες. Στη συνέχεια το επόμενο κομμάτι μέχρι την Αρίστη είναι αρκετά κατηφορικό με πολύ αέρα, καθώς αποτελεί πέρασμα, ενώ σε 2 σημεία συναντάω και πάγο στο οδόστρωμα, πράγμα που με κάνει να οδηγήσω πιο συντηρητικά. Ενώ έχω διανύσει μια κατηφόρα 4 km φτάνω στην Αρίστη που είναι από τα πιο όμορφα και οργανωμένα χωριά, το προσπερνάω και συνεχίζω για Βίκο. Η ανηφόρα που ακολουθεί είναι αρκετά καλή και σε κάποιο σημείο συναντάω μια πέτρινη πηγή, σταματάω για ανεφοδιασμό και συνεχίζω.
Τέλος φτάνοντας στο χωριό του Βίκου διαπιστώνω ότι ο ρόλος του ποδηλάτου εδώ σταματά, καθώς από το σημείο αυτό μπορώ να μπω στη χαράδρα αλλά μόνο πεζός. Θαυμάζω τη θέα του φαραγγιού και του ποταμού Βοϊδομάτη που το διασχίζει απ’το παρατηρητήριο που έχει χτιστεί και αναστροφή με προορισμό το Μονοδένδρι όπου φτάνοντας το κοντέρ μου έχει γράψει 64 km που είναι και η απόσταση που έχω καλύψει.
Συνιστώ να τη δοκιμάσετε λαμβάνοντας υπόψη σας ότι είναι σχετικά δύσκολη.
Καλές βόλτες!
