Μια νέα μέθοδος
θεραπευτικής άσκησης με τη χρήση ηλεκτρικής διέγερσης άρχισε να
εφαρμόζεται τον τελευταίο καιρό σε διάφορες ερευνητικές ομάδες του
εξωτερικού υποσχόμενη τη βελτίωση στη λειτουργικότητα ατόμων που
βρίσκονται υπό συνθήκες αναπηρίας, ακόμα και αν η παράλυση έχει συμβεί
πολλά χρόνια πριν. Ηλεκτρικά ερεθίσματα δόνησης που διαπερνούν τα λεπτά
και παράλυτα κάτω άκρα, υποκινούν τη συστολή και διαστολή των μυών πάνω
σε ένα ειδικό ποδήλατο.
Η βασική ιδέα χρήσης αυτού του ποδηλάτου στηρίζεται στα
παρακάτω: Τα νεύρα που είναι άθικτα έπειτα από την κάκωση στον νωτιαίο
μυελό, μπορεί αρχικά να «τεμπελιάζουν», χωρίς παραταύτα να χάνουν
εντελώς την λειτουργικότητά τους μετά τον τραυματισμό, το γεγονός όμως
ότι ο εγκέφαλος δεν στέλνει μηνύματα κινητικότητας σε αυτά, τα
αδρανοποιεί. Με την ηλεκτρική διέγερση, υποκινούνται αυτά τα νεύρα,
προκαλώντας συγκεκριμένα κινητικά μοτίβα, και ενδεχομένως να
επιτυγχάνεται η μεταφορά ερεθισμάτων τοπικά ή ακόμα και η δημιουργία
νέων συνδέσεων γύρω από το σημείο της βλάβης. Το ειδικό ποδήλατο είναι
εξοπλισμένο με ειδικά μαξιλαράκια που κολλούν στο δέρμα, πάνω από τους
μύες των ποδιών και στέλνουν μικρή ποσότητα ηλεκτρικής ενέργειας σ’
αυτούς, υποκινώντας τους να κινήσουν τα πετάλια.
Ο Dr. John W. McDonald του Baltimore’s Kennedy Krieger Institute,
επικεφαλής μιας τέτοιας έρευνας, συνέκρινε 48 παράλυτους ενήλικες, από
τους οποίους οι μισοί χρησιμοποιούσαν το ειδικό ποδήλατο, για
τουλάχιστον τρεις ώρες την εβδομάδα, ενώ οι άλλοι μισοί δεν ακολούθησαν
καμιά θεραπεία. Η πρώτη ομάδα παρουσίασε αύξηση στη μυϊκή ενδυνάμωση,
μείωση του λίπους και της σπαστικότητας. «Τα οφέλη αυτά είναι τόσο
σημαντικά, που ακόμα κι αν είναι τα μόνα, αξίζει τον κόπο να εφαρμόσουμε
τη μέθοδο ευρέως» λέει ο McDonald. Περίπου το 40% των ασθενών που
χρησιμοποιούσαν το ποδήλατο, εμφάνισαν κάποια βελτίωση στην κινητικότητα
σε σύγκριση με το αντίστοιχο 4% της ομάδας «ελέγχου». Η βελτίωση αυτή
ήταν περιορισμένη αλλά σημαντική: κάποιοι απέκτησαν έλεγχο κύστης,
κάποιοι παρουσίασαν σαφείς βελτιώσεις στην κινητικότητα των χεριών,
κάποιοι βελτίωσαν τον τρόπο βάδισης από «σύρσιμο» των ποδιών σε
στοιχειώδεις βηματισμούς με ανύψωση των ποδιών. Κι όλα αυτά είναι πολύ
σημαντικά αν σκεφτεί κανείς ότι η παράλυση προκαλεί μια σειρά από
προβλήματα στην υγεία λόγω της κινητικής αδράνειας: λοιμώξεις, ατροφίες,
οστεοπόρωση, καρδιακές παθήσεις (καθώς οι μύες δεν μεταβολίζονται σωστά)
και συσσώρευση λίπους.
Η μέθοδος έχει αμφισβητηθεί από πολλούς επιστήμονες, οι οποίοι
θεωρούν ότι εάν το σώμα δεν αρχίσει να αποκαταθιστά μόνο του την βλάβη
μέσα σε ένα εξάμηνο δεν υπάρχει πλέον άλλη ελπίδα αποκατάστασης. Τα
αποτελέσματα των ερευνών μολοταύτα δείχνουν θεαματικά αποτελέσματα σε
άτομα με αναπηρία, κυρίως μικρής ηλικίας. Τίποτα δεν είναι βέβαιο ακόμη
καθώς η μέθοδος βρίσκεται σε πειραματικό στάδιο. Το μόνο σίγουρο είναι
ότι πολλοί ανάπηροι καταφεύγουν ήδη σε αυτήν και ακόμη περισσότεροι
αναμένονται στο μέλλον, καθώς είναι η μόνη που τους δίνει τη δυνατότητα
να ονειρευτούν το ανέλπιστο.
