Η αδιαφορία, η
απερισκεψία και η αδράνεια δεν μπορεί παρά να είναι οι αιτίες που κάθε
φορά έρχονται στην επιφάνεια κατόπιν εορτής. Οι φωτιές που ξέσπασαν τις
τελευταίες μέρες ανά την Ελλάδα και ειδικότερα η φωτιά της Πάρνηθας
δυστυχώς αποτελούν αντιπροσωπευτικό παράδειγμα του «πολιτισμού» μας.
Ενός πολιτισμού που αδυνατεί να προστατέψει ότι πιο πολύτιμο έχει
απομείνει πλέον στη φύση! Αυτό που τείνει να γίνει το πιο σπάνιο πάνω
στη γη, το πράσινο.
Το πράσινο είναι πηγή ζωής ακόμη και αν αυτό δεν το
αντιλαμβανόμαστε στην καθημερινή μας ζωή. Η αλλαγή του κλίματος, οι
απότομές εναλλαγές του καιρού, η λειψυδρία που μαστίζει τον πλανήτη μας
και οι υψηλές θερμοκρασίες είναι απτή μαρτυρία και απόδειξη ότι ο
πολιτισμός μας έχει κάνει κάποιο λάθος. Αυτό το λάθος επαναλαμβάνεται
και αναρωτιέται κανείς τι είναι αυτό που δεν γίνεται και γιατί δεν
γίνεται ώστε να προστατευθεί το περιβάλλον, δηλαδή η ίδια μας η ύπαρξη.
Ο δρυμός της Πάρνηθας καταστράφηκε σε μια μέρα, ακόμη και αν
χρειάστηκαν εκατομμύρια χρόνια για να γίνει αυτός που ήταν. Ένας τόπος
πλούσιος σε βλάστηση, ένας πραγματικός παράδεισος φυσικού κάλους που
σήμερα μοιάζει με βάρβαρη κόλαση. Η Πάρνηθα υπήρξε τόπος αγαπημένος και
φιλόξενος για ποδηλάτες, πεζοπόρους και άλλους φίλους της άθλησης και
της φύση. Σήμερα έμειναν μόνον οι στάχτες. Η καταστροφή της είναι ένα
έγκλημα της πολιτείας γιατί –πως αλλιώς;- η αδράνεια της ήταν, είναι και
θα είναι το σταθερό της σημείο.
Πρέπει όλοι να καταλάβουμε και κυρίως αυτοί που έχουν την ευθύνη ότι
το τσιμέντο δεν πρόκειται να παράγει ποτέ οξυγόνο για να ζήσουμε. Η
ποδηλατική κοινότητα θρηνεί για την καταστροφή του πράσινου και
αγανακτεί μπροστά στην κάθε φορά ίδια και απαράλλαχτη αδυναμία του
κρατικού μηχανισμού να περισώσει ότι μας έχει απομείνει. Όταν πλέον
πάψει αυτή η αδυναμία, μπορεί να είναι αργά.
