“”
Η φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής ακουγόταν εκνευρισμένη, σε
συνδυασμό με ένα πέπλο υποψίας που άρχισε να τυλίγει τη συσκευή μου.
– Μα καλά, που ήσουν; ρώτησε.
– Είχα πάει στον Όλυμπο, απάντησα.
– Καλά, πώς μπορέσατε και πήγατε εκεί πάνω με τόσο χιόνι και πάγο;
– Μα δεν είχε ούτε χιόνι, ούτε πάγο…
– Καλά, πλάκα μας κανείς τώρα;
– Για τα βουνά της Εύβοιας το ξέρω και την Δίρφη είδα κάτασπρη αν
και ο κώνος της είχε σκεπαστεί από ομίχλη, το ίδιο το Ξεροβούνι και το
Καντήλι…
– Μα πώς είναι δυνατόν; Φαίνονται τα βουνά της Ευβοίας απ’ τον Όλυμπο;
– Απ’ τον Ευβοϊκό Όλυμπο φαίνονται και παραφαίνονται…
– Δηλαδή, θες να πεις έχει και η Εύβοια Όλυμπο; Πού ακριβώς;
– Λίγο πιο πάνω απ’ την Ερέτρια και τον Αμάρανθο, ένα συμπαθέστατο
βουνό που αν δεν είχε καεί πριν από κάποια χρόνια, σίγουρα θα ήταν ακόμα
πιο ωραίο, αλλά έτσι είναι, τι να κάνουμε.
– Με ποιους πήγες;
– Με τον ΕΟΣ Αθηνών, είμαστε πάνω από 40 άτομα και σχεδόν όλοι
φτάσαμε στην κορυφή, που είναι ιδιαίτερα υψηλή, έχει ύψος 1.171 μ.
– Περάσατε ωραία;
– Σαφώς! Κάθε εξόρμηση στην φύση είναι ό,τι καλύτερο!!! Εμείς
φροντίσαμε να το εκμεταλλευτούμε αυτό στο έπακρο.
– Μετά επιστρέψατε αμέσως στην Αθήνα;
– Όχι βέβαια, από ένα χωριό τον Θεολόγο όπου εκεί καταλήγει η
κλασική διαδρομή του βουνού, πήγαμε στην Ερέτρια. Εκεί φάγαμε, ήπιαμε
καφέ, κάναμε βόλτα στην παράλια και μετά επιστροφή.
– Μάλιστα, μάλιστα! Την επόμενη φορά που θα πας εκεί, ενημέρωσέ μας,
όχι παντού μόνος σου.
– Καλά, θα δείξει……….
“”””
“”
