“”
Με τον όμιλο “Φίλων Βουνού και Θάλασσας” πραγματοποιήσαμε την
Κυριακή μια πολύ όμορφη εκδρομή στο όρος Μαίναλον.
Ξεκινώντας από την ανατολική πλευρά του όρους, μπήκαμε σε ένα πολύ
καλά σηματοδοτημένο και καταπράσινο μονοπάτι που όλο και μας ανέβαζε…
Ανέβαζε τη διάθεσή μας με το καταπληκτικό υλικό της φύσης που βλέπαμε,
ανέβαζε την υψομετρική μας διαφορά γιατί όλο και “πήγαινε”, ανέβαζε όμως
και το φορτίο της κούρασης σε κάποιους. Έτσι από ένα σημείο και μετά η
ομάδα χωρίστηκε στα δύο.
Το ένα κομμάτι αποφάσισε να κατέβει από ένα
καταπληκτικό ελατοσκέπαστο σημείο προς το χωριό Ρόεινο, ενώ το άλλο
απαρτιζόμενο από δέκα άτομα, θα ανέβαινε στην κοντινότερη υψηλή κορυφή
και μετά από κάποιο άλλο σημείο θα κατέβαινε και αυτό στο Ρόεινο.
Εγώ ήμουν στο δεύτερο κομμάτι και μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά
ξεκινήσαμε για την κορυφή. Τα καταπράσινα σημεία του Μαίναλου άρχισαν να
γίνονται παρελθόν και τα βράχια με το ξερό τοπίο άρχισαν να είναι πια οι
μόνιμοι σύντροφοί μας. Και καλά να ήταν μόνο αυτό αλλά το κρύο είχε
αρχίσει για τα καλά να κάνει την εμφάνισή του προμηνώντας ιδιαίτερη
παγωνιά στην κορυφή.
Τελικά, ο υπογράφων μαζί με τον Αλέξανδρο Σοφιανό φτάσαμε στο σημείο
που μας είχαν πει πως ήταν η κορυφή, αλλά διαπιστώσαμε πως ήταν ελαφρώς
παραδίπλα και έτσι κάναμε μια μικρή ανάβαση ακόμη. Οι υπόλοιποι
αρκέστηκαν στην πρώτη κορυφή.
Στο σημείο που πήγαμε εμείς οι δύο, το “κολωνάκι” είχε πέσει και στη
θέση του είχε μπει κάποιο πολύ πιο σύγχρονο που έμοιαζε και με τραπεζάκι
από τον Ε.Ο.Σ. της Τρίπολης.
Η θέα ήταν καταπληκτική αλλά δεν την απολαύσαμε επισταμένα γιατί
έπρεπε να προφτάσουμε και τους υπόλοιπους. Στην κατάβαση που ήταν
ιδιαίτερα επίμονη και με το κρύο να μην λέει να σταματήσει τα μπερδέψαμε
λίγο, αλλά τελικά βρεθήκαμε στο μονοπάτι της επιστροφής, το οποίο
μάλιστα περνούσε και από ένα σημείο με πολλές καρυδιές και έτσι
ανταμώσαμε με τους υπόλοιπους στο Ρόεινο, αυτό το πολύ όμορφο χωριό.
Στη συνέχεια, με το πούλμαν πήγαμε στη Βυτίνα, εκεί βέβαια οι
περισσότεροι προτίμησαν και τίμησαν τις γύρω ταβέρνες, εκτός ίσως από
εμένα και τον εννιάχρονο φίλο μου Νίκο Καραγιάννη που καθίσαμε στο
γνωστό “Καφέ” της περιοχής.
Η επιστροφή στην Αθήνα αργά το βράδυ της Κυριακής νομίζω πως μας
βρήκε όλους αρκετά ευχαριστημένους από αυτά που μας είχε χαρίσει
απλόχερα μάλιστα το Μαίναλον, κάτι το οποίο πιστεύω πως όλοι θα θέλαμε
να το ξαναζήσουμε.
“”””
“”
